~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
...................... Διαδικτυακή περιοδική έκδοση για τα μέσα μαζικής ενημέρωσης * ..με ειδήσεις * άρθρα * ...υπεύθ. σύνταξης: Πάνος Σ. Αϊβαλής * ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
"Σκέφτομαι πως αυτά τα τρία συστατικά πρέπει νά 'χει η ζωή: το μεγάλο, το ωραίο και το συγκλονιστικό. Το μεγάλο είναι να βρίσκεσαι μέσα στην πάλη για μια καλύτερη ζωή. Όποιος δεν το κάνει αυτό, σέρνεται πίσω απ' τη ζωή. Το ωραίο είναι κάθε τι που στολίζει τη ζωή. Η μουσική, τα λουλούδια, η ποίηση. Το συγκλονιστικό είναι η αγάπη. Νίκος Μπελογιάννης

Περί οράματος για το κοινό μέλλον της Ευρώπης βέβαια, ας μην έχουμε μεγάλες προσδοκίες

«Πολιτεία που δεν έχει σαν βάση της την παιδεία, είναι οικοδομή πάνω στην άμμο».

Αδαμάντιος Κοραής (1748 – 1833)

γιατρός και φιλόλογος, από τους πρωτεργάτες του νεοελληνικού διαφωτισμού.

Δευτέρα 29 Φεβρουαρίου 2016

Η ιστορία ενός εκδοτικού εκβιασμού

lamprakis.jpg

Είναι εκπληκτική η ομοιότητα της συμπεριφοράς του τωρινού ιδιοκτήτη του συγκροτήματος προς τον Αλ. Τσίπρα με εκείνη του Χρ. Λαμπράκη προς τον Α. Παπανδρέου την περίοδο της «Αλλαγής» το 1982 |EUROKINISSI/Μ.ΜΑΓΑΚΙΑΝ
*
Η επίθεση του χτεσινού «Βήματος» 28.02.2016 στην κυβέρνηση και προσωπικά στον πρωθυπουργό είχε όλα τα χαρακτηριστικά ενός πολιτικού εκβιασμού, ενώ το «ρεπορτάζ» που υπέγραψε ένας συντάκτης της εφημερίδας είχε όλα τα στοιχεία της κίτρινης δημοσιογραφίας.
Αν ήθελε ο εκδότης της εφημερίδας Σταύρος Ψυχάρης να αποκαλύψει το περιεχόμενο κάποιας προσωπικής του συνάντησης με τον πρωθυπουργό, την εποχή που ο Αλέξης Τσίπρας ήταν ακόμα αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, θα έπρεπε να γράψει ο ίδιος το κείμενο και να μην καταφύγει σε «φωτογραφικές» περιγραφές και ευτράπελα παρασκήνια για αλεξίσφαιρες λιμουζίνες και κρυφά ασανσέρ.
Οσο για την απάντηση του «Βήματος», μετά το σχόλιο του Γραφείου Τύπου της Γενικής Γραμματείας Πρωθυπουργού, ήταν κι αυτό στην ίδια γραμμή της ανοιχτής απειλής:
«Το Μέγαρο Μαξίμου λησμονεί το νόμο της δημοσιογραφίας περί χρυσών εφεδρειών. Θα έχουν την ευκαιρία να τον πληροφορηθούν». Μ’ άλλα λόγια, «σκάστε, γιατί θα πούμε κι άλλα».
Η εικόνα συμπληρώνεται με την αντίδραση της Νέας Δημοκρατίας, που βιάστηκε να υιοθετήσει το σενάριο του ΔΟΛ, ενώ στο δικό του κύριο άρθρο ο κ. Ψυχάρης απλώς έσπευσε να θυμίσει στον κ. Τσίπρα και στον κ. Μητσοτάκη ότι δεν είναι μεγάλοι άνδρες όπως ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου, ότι είναι «προσωρινοί» και ότι θα έπρεπε να ευγνωμονούν το Συγκρότημα.

Ο εκβιασμός του 1982

Δεν θα έπρεπε να μας ξαφνιάσει η κίνηση αυτή του Συγκροτήματος. Ο Σταύρος Ψυχάρης δεν έχει κληρονομήσει μόνο την ιδιοκτησία του ΔΟΛ από τον Χρήστο Λαμπράκη, αλλά και τη μεθοδολογία του.
Είναι εκπληκτική η ομοιότητα της συμπεριφοράς του Σταύρου Ψυχάρη προς τον Αλέξη Τσίπρα με εκείνη του Χρήστου Λαμπράκη προς τον Ανδρέα Παπανδρέου την πρώτη περίοδο της «Αλλαγής».
Λίγους μήνες μετά την πρώτη εκλογική νίκη του ΠΑΣΟΚ και την άνοδο του Ανδρέα Παπανδρέου στην πρωθυπουργία, το καλοκαίρι του 1982, έκλεισαν ξαφνικά δύο εφημερίδες, ο φιλοχουντικός «Ελεύθερος Κόσμος» και το καθημερινό «Βήμα».
Και ενώ το κλείσιμο της πρώτης θα μπορούσε να ερμηνευτεί από τη συρρίκνωση της εκλογικής πελατείας της Ακροδεξιάς, η αναστολή κυκλοφορίας της δεύτερης υπήρξε το μέσο ενός πολιτικού εκβιασμού.
Προηγήθηκε συνάντηση Ανδρέα Παπανδρέου – Χρήστου Λαμπράκη. Ο εκδότης είχε μόλις λάβει μεγάλο δάνειο για τις εφημερίδες του. Η άμεση επιδίωξή του ήταν να χαριστούν τα χρέη ή τουλάχιστον να διευκολυνθεί με σκανδαλώδη τρόπο η αποπληρωμή τους.
Η Νέα Δημοκρατία και τότε υπερασπίστηκε αμέσως τις απαιτήσεις του ΔΟΛ. Ο ΔΟΛ επιχειρούσε πάλι να υποστηρίξει τη δημιουργία ενός «κεντρώου» πόλου, προκειμένου να αποδυναμωθεί η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ.
Σκίτσο του Στάθη στον «Ριζοσπάστη» (25/8/1982) | 
Αντιγράφουμε ορισμένα χαρακτηριστικά αποσπάσματα από το ρεπορτάζ του «Ριζοσπάστη» εκείνης της περιόδου:
«Η αναστολή της καθημερινής έκδοσης της εφημερίδας “Το Βήμα” δεν άφησε κανένα αδιάφορο. Και απ’ όλες τις πλευρές χαρακτηρίστηκε σαν θέμα πολιτικό και μάλιστα πολύ σοβαρό, ό,τι κι αν εννοεί ο καθένας μ’ αυτό. Παρελαύνουν, λοιπόν, εδώ και τρεις ημέρες οι “τεθλιμμένοι συγγενείς” (εν αυτοίς και οι κ.κ. Μητσοτάκης [!], Τζαννετάκης ή Καρακίτσος), που δεν θρηνούν βέβαια τους απολυμένους συντάκτες. Αναπέμπονται οι αναγκαίοι ύμνοι για την “ιστορική εφημερίδα”, κατά τους οποίους “ο αποθανών δεδικαίωται”. [...]
Την “κρίση” στον Τύπο δεν την δημιούργησαν τόσο οι οικονομικές δυσκολίες, όσο, αντίθετα, οι οικονομικές παροχές: τα θαλασσοδάνεια και οι χαριστικές παροχές των κατά καιρούς κυβερνήσεων, ο παρασιτισμός και η διαφθορά που συνεπάγονται και που περισσότερο απ’ όλους επιβάρυναν τους φορολογούμενους, διέφθειραν, εξανδραπόδιζαν και ακύρωναν τη δημοκρατική λειτουργία του Τύπου. [...]
Το ίδιο το “Βήμα”, πάντως, δεν επικαλέστηκε οικονομικές δυσκολίες. Αρκέστηκε στη σιωπή. Εγινε, άλλωστε, γνωστό ότι δύο μόλις εβδομάδες πριν, η εφημερίδα αυτή είχε πάρει δάνειο 40 εκατομμυρίων.  Και ο εκδότης της είχε ζητήσει σε προσωπική επαφή με τον πρωθυπουργό πρόσθετες διευκολύνσεις, όχι τόσο για τις δικές του εφημερίδες, αλλά για το σύνολο των ιδιοκτητών.
Ζητούσε, δηλαδή, να συνεχιστεί το καθεστώς των χαριστικών δανείων σαν μόνη λύση για να διατηρηθεί η “πολυφωνία” στον Τύπο. Μα στη συνάντηση αυτή με τον πρωθυπουργό ο ιδιοκτήτης του “Βήματος” περισσότερο από τις οικονομικές ενδιαφερόταν κυρίως για “πολιτικές παροχές”.
Και διαμαρτυρόταν γιατί δεν τιμάται, όσο ο ίδιος θα ήθελε, η παράδοση που τον ήθελε μυστικό σύμβουλο και ρυθμιστή των εξελίξεων».

Πανομοιότυπη μεθόδευση

Το πρωτοσέλιδο της «Ελευθεροτυπίας» | 
Η ομοιότητα της μεθόδευσης του ΔΟΛ εκείνη την περίοδο με όσα επιχειρεί από χτες ο κ. Ψυχάρης είναι εκπληκτική. 
Το αποκαλυπτικό ρεπορτάζ του «Ριζοσπάστη» στις 23.8.1982 υπογράφει ο Παύλος Τσίμας, ο οποίος περιγράφει και τις ευρύτερες επιχειρηματικές διεργασίες στον χώρο των μέσων ενημέρωσης:
«Στο χώρο του Τύπου γίνεται από καιρό λόγος για μια σύμπραξη των ιδιοκτητών των δύο μεγάλων εφημερίδων μαζί με μια δυο μικρότερες. Και οι πληροφορίες αυτές κοινολογήθηκαν πριν λίγους μήνες, με την αποκάλυψη του σχεδίου μονοπώλησης της πρακτόρευσης των εφημερίδων.
Ταυτόχρονα, ο χώρος του Τύπου είναι εδώ και αρκετούς μήνες πεδίο αγοραπωλησιών και οικονομικών συμφωνιών που αφορούν μεγάλα οικονομικά συμφέροντα. Ηδη θεωρείται τελειωμένη υπόθεση από τον όμιλο Βαρδινογιάννη της εφημερίδας “Μεσημβρινή”. [...]
Οι από πρώτη άποψη ασυνάρτητες αυτές κινήσεις στο έδαφος των οξύτατων οικονομικών δυσκολιών, συναντιώνται σε μια τάση μονοπώλησης -άμεσα και διά της “θυγατροποίησης” εφημερίδων του πολιτικού Τύπου, [...] τάση που συνδέεται κυρίως με μια πίεση ή και εκβιασμό προς την κυβέρνηση να μην εναντιωθεί σ’ αυτή την τάση και να υποταχθεί στις απαιτήσεις εκείνων που θεωρούν δικαίωμά τους να καταλύουν ουσιαστικά την ελευθεροτυπία, απομυζώντας παρασιτικά τον δημόσιο κορβανά. Σ’ αυτό τον εκβιασμό εντάσσεται, με τον τρόπο του, και το γεγονός της αιφνίδιας και δίχως δικαιολογία αναστολής της έκδοσης του “Βήματος”».
Το ίδιο ρεπορτάζ του «Ριζοσπάστη» συνέδεε τον εκβιασμό του ΔΟΛ με την προσπάθειά του να συγκροτήσει ένα πολιτικό μέτωπο στο χώρο του Κέντρου ως αντίβαρο στον κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου, ακριβώς παρόμοιο με εκείνο που επιχειρείται και σήμερα με το φαινομενικά ετερόκλητο προσκλητήριο πολιτικών του Κέντρου και της Δεξιάς που παρέλασαν από το βήμα του συνεδρίου του Ποταμιού, ενός κόμματος που εξαρχής έφερε τη σφραγίδα του Συγκροτήματος στην πολιτική του ατζέντα:
Γράφει ο Π. Τσίμας:
«Κυβερνητικοί παράγοντες θεωρούν πια βέβαιο ότι το εκκολαπτόμενο πολιτικό σχήμα στα δεξιά του ΠΑΣΟΚ (όσο κι αν δεν γεφυρώθηκαν οι αντιθέσεις εκείνων που κινούνται ή φιλοδοξούν να ηγηθούν σ’ αυτό το χώρο) μπαίνει στα τελευταία στάδια της διαμόρφωσής του.
Και η εκτίμηση αυτή επιβεβαιώνεται από αρκετές ενδείξεις που πληθαίνουν μάλιστα τον τελευταίο καιρό [...] Και μια πρόσθετη νότα -διόλου ευχάριστη- προστίθεται στον πίνακα αυτό του παλαιοκομματικού στιλ ζυμώσεων, από τις ισχυρές προσπάθειες προετοιμασίας του εδάφους αποσκιρτήσεων στις δεξιότερες παρυφές του κυβερνητικού κόμματος».
Στο πλευρό του «Βήματος» είχαν εμφανιστεί τότε πολλοί παράγοντες του Κέντρου και της Δεξιάς, και κυρίως ο Γεώργιος Μαύρος, ο Γιάγκος Πεσμαζόγλου, ο Ευάγγελος Αβέρωφ και ο Κώστας Μητσοτάκης.
Το πρωτο­σέλιδο του «Εθνους» | 
Σύμφωνα με το ρεπορτάζ του «Εθνους» της εποχής, ο πρώτος «διατηρούσε για δεκαετίες δεσμούς προσωπικής και πολιτικής φιλίας με τον Χ. Λαμπράκη, τον οποίο και συμβουλεύεται πάντα για τις πολιτικές του κινήσεις και επιλογές», ο δεύτερος «προσπαθούσε διακαώς να ξανακερδίσει την εύνοια και την πολιτική ποδηγέτηση του κόμματός του (ΚΟΔΗΣΟ) από τη Χρήστου Λαδά», ο τρίτος «διατηρούσε μακροχρόνιους αδελφικούς δεσμούς με τον εκδότη του Συγκροτήματος και αναγνωρίζει τον αγώνα που έδωσαν “Βήμα” και “Νέα” για να αναλάβει την αρχηγία της Νέας Δημοκρατίας και την πρωθυπουργία το Μάιο του 1980», ενώ ο τέταρτος, παρά τη διάσταση με το Συγκρότημα την εποχή της Αποστασίας, «το τελευταίο διάστημα τα “έχει φτιάξει” και περιμένει από αυτό την υποστήριξή του για να αναλάβει την αρχηγία του υπό εκκόλαψη κόμματος» (23.8.1982).

Η αντίδραση του Ανδρέα

Ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε αντιδράσει, από την Κω όπου βρισκόταν, με δηλώσεις για τον εκβιασμό του ΔΟΛ:
«Θεωρώ πράγματι περίεργη τη σύνδεση που γίνεται μεταξύ του κλεισίματος του “Ελεύθερου Κόσμου” και του “Βήματος” με την πολιτική της κυβέρνησης. Πράγματι αισθάνομαι πολύ περίεργα.
Γιατί εμείς, αυτή η κυβέρνηση είχε το θάρρος, πράγμα που δεν έγινε στο παρελθόν να πάρουμε 1,7 δισ. οφειλές των εφημερίδων προς το τραπεζικό σύστημα, να τις κάνουμε ένα πακέτο, να καθορίσουμε μια 15ετία για την εξόφλησή τους με επιτόκιο πολύ προνομιακό, 14% και 3 χρόνια χαριστική περίοδο. Αυτή η πράξη ήταν μεγάλη. Ηταν το κοινωνικό σύνολο που ουσιαστικά δεν διέγραψε, αλλά διευθέτησε μια οφειλή τεραστίων διαστάσεων. Και βέβαια για την περίοδο αυτή σαφώς όλα τα χρέη αυτά είχαν μπει στο ράφι».
Σχεδόν αμήχανος, ο Α. Παπανδρέου εμφανιζόταν να μην πιστεύει το βάθος του εκβιασμού:
«Ειδικά θα πρέπει να πω ότι έχω ιδιαίτερη ευαισθησία για την περίπτωση του “Βήματος”. Γιατί το “Βήμα”, πρόσφατα, δεν πάνε δυο βδομάδες, ο Οργανισμός Λαμπράκη χρηματοδοτήθηκε με κεφάλαια κινήσεως. Και είμαι σε μεγάλη δυσκολία να καταλάβω όλη αυτή τη βουή, η οποία έχει ξεσπάσει. Ενα πράγμα είναι σαφές. Οτι μπορούμε να φτάσουμε μέχρι το α ή το β, αλλά δεν μπορεί ο ελληνικός λαός να επιδοτεί επ’ αόριστον και στο άπειρο τον Τύπο και μάλιστα σε τέτοια κλίμακα. Γιατί μιλάμε για 500 ή 700 εκατομμύρια μέσα σ’ ένα μικρό διάστημα και θα χρειαστεί και γι’ αυτά να αναβληθεί η εξόφλησή τους. Ώς πού θα πάει το πράγμα;»
Ο Α. Παπανδρέου πέταγε το γάντι στον Χρ. Λαμπράκη:
«Αν υπήρχε κάποιο κριτήριο που πρέπει να στηρίξει την εφημερίδα αυτή το κοινωνικό σύνολο, τότε γιατί αυτή και όχι 25 άλλες; Είναι πραγματικά για μένα πολύ περίεργη αυτή η ιστορία. Και αισθάνομαι ότι γίνεται μια κακή θα έλεγα μεταχείριση της κυβέρνησης σε έναν τομέα στον οποίο επέδειξε ιδιαίτερη ευαισθησία και πολύ θάρρος. Γιατί δεν είχε έρθει μια κυβέρνηση της Δεξιάς να ενοποιήσει και να πακετάρει τις οφειλές; Περίμεναν εμάς. Και το κάναμε».
Αυτό, λοιπόν, που συνέβη χτες με τα υπονοούμενα και τις απειλές του «Βήματος» είναι μια επανάληψη όσων διέπραξε το 1982 το Συγκρότημα, με τον πολιτικό εκβιασμό του Ανδρέα Παπανδρέου.
Και βέβαια εκείνη η περίπτωση δεν ήταν μοναδική. Κανείς δεν ξεχνάει τα «ρεπορτάζ» για την ανάδειξη στην αρχηγία της Ν.Δ. του Κώστα Καραμανλή -τον οποίο δεν δίστασε η εφημερίδα να παρομοιάσει με την Ντόλι, το κλωνοποιημένο πρόβατο (23.3.1997), ή τον ρόλο του ΔΟΛ στην αντικατάσταση της εκλεγμένης κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου από το δοτό υβρίδιο του τραπεζίτη Λουκά Παπαδήμου τον Νοέμβριο του 2011.
Αυτό που αναδεικνύεται από αυτή την επαναλαμβανόμενη πανομοιότυπη μορφή εκδοτικού εκβιασμού είναι ότι ο ΔΟΛ δεν έχει συνηθίσει να αντιμετωπίζεται από τις κυβερνήσεις όπως κάθε άλλη υπερχρεωμένη επιχείρηση.
Στις συναντήσεις του με τους πολιτικούς ηγέτες, ο κ. Ψυχάρης, όπως και ο προκάτοχός του, λειτουργεί σαν χαδιάρα γάτα όσο γίνονται δεκτές οι απαιτήσεις του. Και είναι έτοιμος να δείξει τα νύχια του μόλις στραβώσει η υπόθεση.
Μ’ αυτή την έννοια, η χτεσινή επίθεση του «Βήματος» είναι τίτλος τιμής για τον σημερινό πρωθυπουργό.


_______________
http://www.efsyn.gr/arthro/i-istoria-enos-ekdotikoy-ekviasmoy

Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2016

Οταν τα ΜΜΕ πέρασαν στα χέρια επιχειρηματιών


Του  Δημήτρη  Γκιώνη*


Μικρή αναδρομή, συν κάποια ραδιοτηλεοπτικά «κλισέ».
Μέρες τηλεόρασης και ραδιοφώνου –εκτός των άλλων–, με την κυβέρνηση να επιχειρεί να βάλει κάποια τάξη στο χάος που επικρατεί από τότε (1989) που επετράπη η ελεύθερη δημιουργία ιδιωτικών (κερδοσκοπικών επιχειρήσεων δηλαδή) ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών σταθμών – και μάλιστα άνευ όρων (ή, πιο σωστά, με τους άγραφους όρους των επιχειρηματιών).
Γεγονός που αρχικά χαιρετίστηκε: Επιτέλους να μπει κάποιο τέλος στο απαράδεκτο μονοπωλιακό καθεστώς των μέσων αυτών από το κράτος. Ωσπου, συν τω χρόνω, με την κατάχρηση (αριθμητική και ποιοτική) των ιδιωτικών, μια μερίδα κόσμου άρχισε να επιστρέφει στα δημόσια και να επικρατεί προβληματισμός για την όλο και περισσότερο διογκούμενη ασυδοσία των άλλων.
Πριν από τρία και κάτι χρόνια (8-9 Δεκεμβρίου 2012), είχα μεταφέρει, από έγκυρη πηγή, στοιχεία για τον αριθμό των ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών σταθμών που υπάρχουν στη χώρα.
Σύμφωνα λοιπόν με αυτά, που εκτιμώ ότι δεν έχουν αλλάξει, λειτουργούν, «καθ’ άπασαν την επικράτειαν»… 126 τηλεοπτικά κανάλια (εθνικής εμβέλειας, περιφερειακά, τοπικά) και… 933 ραδιοφωνικοί σταθμοί (μιλάμε δηλαδή για παγκόσμιο ρεκόρ).
Με τα περισσότερα να επιβιώνουν από την όλο και πιο συρρικνωμένη διαφημιστική πίτα (και ποιοι να πρωτοπάρουν), με ελάχιστα αμειβόμενο ή απλήρωτο προσωπικό, με οδυνηρές συνέπειες και για τον κλάδο μας. (Πράγμα που συμβαίνει και στα έντυπα μέσα, που κι αυτά έχουν περάσει πλέον στα χέρια επιχειρηματιών.)
Εν αναμονή λοιπόν του τι θα προκύψει από το σχετικό κυβερνητικό εγχείρημα, που έχει προκαλέσει τη σφοδρή αντίδραση των θιγόμενων επιχειρηματιών, οι οποίοι (στο όνομα πάντα της ελεύθερης έκφρασης και της προστασίας των… απλήρωτων εργαζομένων) εννοούν να διατηρούν την ισχύ και τα «κεκτημένα» τους – μια δημόσια δηλαδή περιουσία, όπως είναι οι συχνότητες.
Αλλά επειδή το θέμα παρακολουθείται και καλύπτεται αρκούντως από τους αρμόδιους συναδέλφους, επιθυμώντας να το… καρυκεύσω κομμάτι, θα συνεχίσω με μερικά τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά «κλισέ» (προσωπικής… συλλογής), που, μέσω κυρίως των δελτίων ειδήσεων, έχουν… εμπλουτίσει τη γλώσσα μας και αποτελούν, αν θέλετε, μια συνταγή (με έντονο το στοιχείο της υπερβολής και του εντυπωσιασμού, που αποτελεί επιταγή της σύγχρονης δημοσιογραφίας) για όσους επιθυμούν να ασχοληθούν και να διαπρέψουν στα ΜΜΕ. Πάμε:
Στο… περιβόλι των «κλισέ»
Αποκλειστικό. Αποκαλυπτικό. Απίστευτο. Πρωτοφανές. Ενα θέμα που θα συζητηθεί. Αναυδη έμεινε η κοινή γνώμη. Ανάστατη. Αφωνη. Ιστορίες καθημερινής τρέλας. Αγωνία. Θρίλερ.
Επεσαν από τα σύννεφα. Ανθρωπος της διπλανής πόρτας. Υπεράνω υποψίας. Με κομμένη την ανάσα. Σοκ προκάλεσε. Πάγωσαν. Δεν πίστευαν στα μάτια τους. Σκηνικό τρόμου. Πανικός. Χαμός. Συγκλονιστικές μαρτυρίες.
Εδώ έχουμε έναν αυτόπτη μάρτυρα. Ο τριανταπεντάχρονος φερόμενος ως δράστης. Το έκαναν καλοκαιρινό. Εργο βανδάλων. Με το καλημέρα. Στο έλεος των κακοποιών. Μπαράζ επιθέσεων. Σκηνές Φαρ Ουέστ. Οι συνήθεις ύποπτοι. Οι γνωστοί άγνωστοι. Μαφιόζικη εκτέλεση. Λουτρό αίματος. Σφαγή. Ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Συμβόλαιο θανάτου. Φόβοι βεντέτας. Δρακόντεια μέτρα.
Η αστυνομία έχει εξαπολύσει ανθρωποκυνηγητό. Σπάνε τη σιωπή τους. Ανοίγουν στόματα. Εξετάζονται όλα τα ενδεχόμενα. Ξετυλίγεται το κουβάρι. Το μαχαίρι στο κόκαλο. Ξεχείλισε το ποτήρι της οργής. Γίναμε Ζιμπάμπουε. Τριτοκοσμικές εικόνες. Θα πάρουν τον νόμο στα χέρια τους. Ακραία καιρικά φαινόμενα. Βιβλική καταστροφή. Νύχτα αγίου Βαρθολομαίου. Ρίχτερ τρόμου. Σε πύρινο κλοιό.
Μετράνε τις πληγές τους. Τύμπανα πολέμου. Παιδιά ενός κατώτερου θεού. Τυχερός στην ατυχία του. Αγιο είχε. Δήλωση με πολλούς αποδέκτες. Με πολλά υπονοούμενα. Κλείνοντας το μάτι.
Βαρύ το κλίμα. Ανέβηκαν οι τόνοι. Θύελλα αντιδράσεων. Ανοίγουν οι ασκοί. Χτυπήματα κάτω από τη μέση. Τσάμπα μάγκες. Σκληρή κόντρα. Κλιμακώνεται η ένταση. Σκληραίνουν τη στάση τους. Μετωπική σύγκρουση.
Στο κόκκινο η αντιπαράθεση. Καρότο και μαστίγιο. Εκλεψε την παράσταση. Ολο το παρασκήνιο. Ραγδαίες εξελίξεις. Ντόμινο επιπτώσεων. Τσουνάμι. Τοξικά ομόλογα. Πυρετός διαβουλεύσεων. Κρατούν κλειστά τα χαρτιά τους. Θα χυθεί άπλετο φως. Αρωμα εκλογών. Αδειάζει το καλάθι της νοικοκυράς. Σαφάρι. Αστραψε και βρόντηξε. Κορυφώνονται οι εκδηλώσεις. Μάγεψε. Αποθεώθηκε.
Η απόλυτη σταρ. Καλύτερος (καλύτερη) μακράν. Τι θέλει να πει ο ποιητής; Το κερασάκι της τούρτας. Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες. Πώς αισθάνεστε; Με την καλή έννοια. Λέμε τώρα… Βάλτε μια άνω τελεία. Αφήστε με να ολοκληρώσω. Για όνομα του Θεού και της Παναγίας! Δεν δεχόμαστε μαθήματα δημοσιογραφίας. Γυρίζουμε σελίδα. Πάμε σ’ ένα διαφημιστικό διάλειμμα…
στο πλαίσιο
Βιβλία με ποίηση από ανθρώπους που, παρά τις κύριες ασχολίες τους, διακονούν το απαιτητικό αυτό είδος. Δυστυχώς (ή… ευτυχώς) δεν είμαι κριτικός (μου αρκεί που τα απολαμβάνω) για έναν πιο έγκυρο λόγο, πλην μιας σύντομης αναφοράς σε περιπτώσεις όπως οι ακόλουθες, που προέρχονται από εκπαιδευτικούς-ποιητές:
«Ενα ελάφι δακρύζει πάνω στο κρεβάτι μου», η συλλογή του Δημήτρη Αγγελή (εκδ. Πόλις), διδάκτορα φιλοσοφικής Πανεπιστημίου Αθηνών, διευθυντή του περιοδικού «Φρέαρ».
Μια γεύση:
Οι μόνες υποσχέσεις της δημοκρατίας είναι οι τράπεζες. / Οι μόνες υποσχέσεις της κυβέρνησης είναι τα όπλα. / Κι εσύ έρχεσαι το λάθος Σάββατο να με βρεις / κρατώντας ρούβλια για να πληρώσεις τα ποτά μας / κι απαγγέλλοντας στίχους του Μαγιακόφσκι
Καθηγητής στο Πάντειο ο Βασίλης Κουγέας, «Το αεικίνητο βάθος πεδίου» (εκδ. Υψιλον) ο τίτλος. Το ποίημα Μetal Hurlant:
Τα νερά έτρεχαν πάνω στις εικόνες: / η συνεχής ροή καταστρέφει το χαρτί / ένας λευκός πολτός σκεπάζει το φράχτη, / σπασμένα κομμάτια απ’ τις φωτογραφίες / ενώνονται και φτιάχνουν ένα αλλιώτικο παρελθόν. / Το μέταλλο της μνήμης / ουρλιάζει / απ’ τον πόνο
… «και να μάθετε ότι υπάρχουν και στην περιφέρεια ποιητικές φωνές που δεν ακούγονται από το ραδιόφωνο και την τηλεόραση ούτε γράφεται κάτι στον ημερήσιο Τύπο» - από τον εκ Θεσσαλονίκης Σταύρο Αγοραστό, καθηγητή στη μέση εκπαίδευση, με τέσσερα από τα τελευταία πονήματά του (τα τρία ποιητικά): «Το τέλος των μνηστήρων», «12 κόκκινες χαρές & 2 γαλάζιες θλίψεις», «Εικοσιτετράωρο», «από άλλη οπτική γωνιά» (το πεζό).
ΚΑΙ… Οι απώλειες: μεταξύ Ουμπέρτο Εκο και Παντελή Παντελίδη.
____________
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
«Η πολιτική εξουσία μάς περιβάλλει με ψέματα»

Δημοσίευμα στο "ΒΗΜΑ της Κυριακής" με τίτλο «Ο ηγέτης, ο εκδότης και...η γάτα των Ιμαλαϊων»

Μυθιστορηματικές αφηγήσεις, απειλές και στο βάθος...συχνότητες

Στην αντεπίθεση επιχειρεί να περάσει ο Σταύρος Ψυχάρης στον πόλεμο που έχει ξεσπάσει από τους καναλάρχες σχετικά με την αδειοδότηση των τηλεοπτικών σταθμών, αφού με δημοσίευμα στο ΒΗΜΑ της Κυριακής με τίτλο «Ο ηγέτης, ο εκδότης και...η γάτα των Ιμαλαϊων», η οποία μάλιστα αναρτήθηκε το βράδυ του Σαββάτου στο vima.gr με ημερομηνία 28.2.16 -δηλαδή την επομένη και ώρα ανάρτησης 05.45!-, φωτογραφίζει τον πρωθυπουργό να του είχε ζητήσει από το καλοκαίρι του 2014 να τον στηρίξει πολιτικά, με αντάλλαγμα να χαριστούν τα δάνεια στον εκδότη, ο οποίος, επίσης, θα καθίστατο αργότερα και καθολικός ιδιοκτήτης του Mega. 
Η αντίδραση της κυβέρνησης ήταν άμεση, με το γραφείο του πρωθυπουργού να εκδίδει ανακοίνωση, στην οποία αναφέρει:
Το Κεντρικό δημοσίευμα της εφημερίδας ΤΟ ΒΗΜΑ είναι άκρως αποκαλυπτικό. Φανερώνει ότι ο εκδότης Στ. Ψυχάρης ζητούσε επίμονα από τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ πολύ πριν τις εκλογές του Γενάρη του 2015,τη διαγραφή των δανείων του καθώς και πολιτική διαμεσολάβηση για την απόκτηση της συνολικής ιδιοκτησίας του MEGA.
Όπως άπαντες αντιλαμβάνονται, κανένα από τα δυο αιτήματα δεν έγινε δεκτό. Ο πρωθυπουργός δεσμεύτηκε στον Ελληνικό λαό να μη χαριστεί σε κανέναν και δεν χαρίζεται σε κανέναν. Η δικαιοσύνη ενεργεί απερίσπαστη και τα Τηλεοπτικά Μέσα θα αδειοδοτηθούν για πρώτη φορά με ανοιχτό και αδιάβλητο διεθνή διαγωνισμό.
Ως απάντηση το «ΒΗΜΑ» εξέδωσε δική του ανακοίνωση, με την οποία κατηγορεί το Μαξίμου για διαστρέβλωση της πραγματικότητας και απειλεί με...αποκαλύψεις. Μεταξύ άλλων, αναφέρει: «Δεν προκαλεί έκπληξη ότι το Μέγαρο Μαξίμου επιχειρεί να κάνει το «άσπρο – μαύρο»... το Μέγαρο Μαξίμου λησμονεί το νόμο της δημοσιογραφίας περί χρυσών εφεδρειών. Θα έχουν την ευκαιρία να  τον πληροφορηθούν». 
Να θυμίσουμε ότι τις τελευταίες ημέρες ο Στ. Ψυχάρης είχε απαντήσει αρνητικά στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής, η οποία του ζήτησε να προσκομίσει δηλώσεις «πόθεν έσχες» περασμένων ετών, στο πλαίσιο της δικαστικής διερεύνησης των τραπεζικών δανείων του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη, ύψους 200 εκατ. ευρώ. Ο εκδότης παραδέχτηκε ότι δεν διαθέτει αποδείξεις ούτε και αντίγραφα δηλώσεων των παλαιότερων ετών, για τα οποία η Αρχή για την καταπολέμηση του μαύρου χρήματος έχει ενημερώσει την επιτροπή πως δεν έχουν εντοπιστεί, αν και ο ίδιος υποστηρίζει πως είχε τηρήσει τις υποχρεώσεις του στο ακέραιο και φέρεται να καλεί τους αρμόδιους να τις αναζητήσουν. Τα χρόνια για τα οποία δεν έχουν βρεθεί δηλώσεις «πόθεν έσχες» αφορούν τη δεκαετία 1997-2007 (χρήση του προηγούμενου έτους) με εξαίρεση το 2002 (χρήση 2001).
Παράλληλα, κατά του εκδότη ασκήθηκε ποινική δίωξη για ηθική αυτουργία σε απιστία σε βαθμό κακουργήματος, μετά από παραγγελία του εισαγγελέα οικονομικού εγκλήματος Π. Αθανασίου. Μαζί του διώκονται για απιστία οι υπάλληλοι της τράπεζας ALPHA BANK που του χορήγησαν προσωπικά δάνεια. Η δίωξη συνίσταται στα προσωπικά δάνεια που είχε λάβει ο Σταύρος Ψυχάρης ύψους περίπου 57 εκατ. ευρώ.
Σημειώνεται, επίσης, πως ο ΔΟΛ (ιδιοκτησίας Σταύρου Ψυχάρη) είναι ο πλέον υπερδανεισμένος από τους μιντιακούς ομίλους, οφείλοντας συνολικά στα πιστωτικά ιδρύματα περισσότερα από 197 εκατ. ευρώ.

___________________
από την: efsyn.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Χωρίς παραστατικά ο κυρ Σταύρος
ΔΟΛιος πόλεμος και... νέα ήθη
Δημοκρατία Ολίγον Λειψή...
Ποινική δίωξη για κακούργημα στον Σταύρο Ψυχάρη
Ο ΔΟΛ πήρε το... όπλο του
Η δίωξη Ψυχάρη και η... προφητεία του ΔΟΛ
Κινούμενη άμμος τα χρέη των ΜΜΕ

Κυριακή 21 Φεβρουαρίου 2016

Το πρόβλημα των ΜΜΕ είναι η εξάρτησή τους από την πολιτική εξουσία

Διαβάζουμε τη συνέντευξη του Γ. Πλειού 
στη Free Sunday στην Αγγελική Σπανού


Στη δίνη της διαπλοκής και των συχνοτήτων

Ενώ η σύγκρουση κυβέρνησης-καναλαρχών μαίνεται, με φόντο τον νέο νόμο για τις τηλεοπτικές συχνότητες, έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον η ανάλυση του καθηγητή στο Τμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών Γιώργου Πλειού, που γνωρίζει σε βάθος όλα όσα έχουν συνδεθεί με τον όρο «διαπλοκή» στη χώρα μας και έχει ισχυρή πολιτική σκέψη, ώστε να βλέπει τις πτυχές που υπερβαίνουν το στενά οικονομικό πλαίσιο.

Έχει γίνει πολύς θόρυβος γύρω από τον νέο νόμο για τις τηλεοπτικές συχνότητες. Θα βγάλει κάπου;

Δεν γνωρίζουμε ακόμα. Είχα επισημάνει από την αρχή ότι αν δεν οριστεί πρώτα το ΕΣΡ, θα είναι δύσκολη η εφαρμογή του νέου νόμου. Διότι δεν ήταν πιθανό τα κόμματα της αντιπολίτευσης να συναινέσουν να συγκροτηθεί το ΕΣΡ προκειμένου να εφαρμόσει έναν νόμο τον οποίον είχαν καταψηφίσει. Αυτό ακριβώς λένε επισήμως τα κόμματα της αντιπολίτευσης σήμερα. Θέλω όμως να σημειώσω ότι είναι ανορθολογικό και καθόλου ευρωπαϊκό να τορπιλίζει κάποιος τη συγκρότηση μιας ανεξάρτητης αρχής προκειμένου να μην εφαρμόσει έναν νόμο με τον οποίο διαφωνεί. Στην πράξη, αυτό συνιστά στήριξη του ισχύοντος ανομικού καθεστώτος. Η εμπειρία των τελευταίων ετών έχει δείξει ότι όργανα όπως το ΕΣΡ, που προαπαιτούν μια κουλτούρα συναίνεσης, δυσλειτουργούν, καθώς αυτή εκλείπει, και επομένως ίσως πρέπει να γίνουν κάποιες αλλαγές. Το Σύνταγμα, στο άρθρο 15, γράφει ότι το ΕΣΡ ασκεί έλεγχο και επιβάλλει πρόστιμα. Τις αρμοδιότητές του τις ορίζει λεπτομερώς ο νόμος, ο οποίος μπορεί και να αλλάξει.

Υπάρχει ορθολογικός-αποτελεσματικός-δημοκρατικός τρόπος να μπει τάξη στο ραδιοτηλεοπτικό τοπίο;

Το μεγάλο πρόβλημα των ελληνικών ΜΜΕ είναι η μεγάλη εξάρτησή τους από την πολιτική εξουσία και ιδιαίτερα από το κράτος. Διότι η οικονομική στήριξη των ΜΜΕ εκ μέρους του κράτους και του πολιτικού προσωπικού προϋποθέτει πολιτικά ανταλλάγματα. Αυτή η τριτοκοσμική μετατροπή χρήματος σε πολιτική στήριξη και αντιστρόφως συνιστά το δικό μας δημοκρατικό έλλειμμα. Κατά την άποψή μου, ο πιο αποτελεσματικός και συνάμα δημοκρατικός τρόπος να μπει τάξη είναι να ακολουθήσουμε όχι τα πρόσωπα, δηλαδή τους καναλάρχες (όπως εισήγαγε η λογική του βασικού μετόχου), αλλά το χρήμα τους.

Το χρήμα α) που ρέει από το κράτος ή τις τράπεζες με την εγγύηση του κράτους προς μη βιώσιμα αλλά πολιτικώς χρήσιμα και συνεπώς διαπλεκόμενα ΜΜΕ, β) το μαύρο χρήμα, που αφενός είναι παράνομο και αφετέρου στηρίζει παράνομα ΜΜΕ. Αν αυτό συμβεί, θα είναι πολύ δύσκολο για τα πολιτικά πρόσωπα να εξυπηρετήσουν οικονομικά τους καναλάρχες για να εξυπηρετηθούν πολιτικά από αυτούς.

Στελέχη της αντιπολίτευσης μιλούν για πρακτικές Βόρειας Κορέας, η κυβέρνηση τους καταγγέλλει ως υπηρέτες της διαπλοκής. Ισχύει κάτι από τα δύο;

Προφανώς είναι υπερβολικός και άστοχος ο όρος με στόχο να περιγραφεί η κυβερνητική παρέμβαση στη λειτουργία των ΜΜΕ. Αυτές τις πρακτικές ακολούθησαν όλες οι κυβερνήσεις από τότε που δημιουργήθηκε η κρατική τηλεόραση και προηγουμένως το κρατικό ραδιόφωνο. Από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 τις ίδιες πρακτικές ακολούθησαν οι κυβερνήσεις και στην ιδιωτική τηλεόραση. Επ’ αυτής της βάσεως ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης εισήγαγε τον όρο «διαπλοκή», τον οποίο χρησιμοποίησε ο Κώστας Καραμανλής και πλέον πολλοί άλλοι, αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ. Γενικότερα, η πολιτική-κρατική εξάρτηση των ΜΜΕ είναι ένα μεγάλο πρόβλημα στην Ελλάδα. Συνεπώς, όταν κάποιος φορέας που έχτισε το φαινόμενο μιλάει για «Βόρεια Κορέα», θυμόμαστε τη φράση «είπε ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα». Η παρούσα κυβέρνηση ήρθε στην εξουσία επαγγελλόμενη την καταπολέμηση της διαπλοκής και των ολιγαρχών, ως έναν από τους σημαντικότερους στόχους της. Συνεπώς θα κριθεί, και μάλιστα αυστηρά, όταν έρθει η ώρα του απολογισμού.

Θα σας ενοχλούσε η αγορά συχνότητας από ξένο επενδυτή; Μπορεί να υπάρξει διεθνές ενδιαφέρον;

Η ενοικίαση, όχι αγορά, δεν μπορεί να απαγορευτεί σε ξένο επενδυτή στο σύγχρονο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον. Άλλωστε Έλληνας επιχειρηματίας είχε λ.χ. τηλεοπτικό σταθμό στη Βουλγαρία και έμαθα ότι το ίδιο κάνει σήμερα κάποιος άλλος. Επιπλέον, δεν μπορούμε να ξέρουμε με σιγουριά την εθνικότητα του αυριανού ιδιοκτήτη ούτε των υπαρκτών ΜΜΕ, όταν οι μετοχές αλλάζουν γρήγορα χέρια.

Αν και είναι δύσκολο, θεωρώ ότι δεν πρέπει να αποκλείεται το ενδιαφέρον ξέρων επενδυτών ευθέως ή μέσω παρένθετων προσώπων. Έχω ακούσει, αν και δεν μπορεί να επιβεβαιωθεί, ότι θα υπάρξει τέτοιο ενδιαφέρον από χώρες της Ε.Ε. Πολλά ελληνικά τηλεοπτικά ΜΜΕ είναι υπερχρεωμένα και ουσιαστικά χρεοκοπημένα. Αν μάλιστα κοπεί ή περιοριστεί η διαπλοκή, θα επιταχυνθεί η χρεοκοπία τους, οπότε οι δυνατότητες για ξένες επενδύσεις πολλαπλασιάζονται. Έτσι, δεν αποκλείεται χρεοκοπημένοι καναλάρχες να επενδύσουν στον «πατριωτισμό» για να περισώσουν τις προβληματικές επιχειρήσεις τους.

Μία από τις κατηγορίες που δέχεται ο αρμόδιος υπουργός αναφέρεται σε παρασκηνιακή προεπιλογή δυνητικών ιδιοκτητών καναλιών. Είναι δυνατόν;

Φαντάζομαι, αντιλαμβάνεστε ότι δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν κάτι τέτοιο ισχύει. Υποθέτω ότι όσοι το υποστηρίζουν το κάνουν επειδή ο αρμόδιος υπουργός έχει μεγάλη δύναμη αναφορικά με την αδειοδότηση. Θεωρητικά, εξαιτίας αυτής της δύναμης, δεν μπορεί να αποκλειστεί η προσυνεννόηση. Το έχω γράψει, άλλωστε, στη δημόσια αξιολόγηση του νόμου που έκανα στο πρόσφατο παρελθόν. Ωστόσο, από το σημείο αυτό μέχρι να θεωρούμε βέβαιο ότι συμβαίνει υπάρχει μεγάλη απόσταση. Σε κάθε περίπτωση, καλό θα ήταν ο νόμος να μη δίνει τέτοια δύναμη στον υπουργό, αλλά να διαπνέεται από τη λογική «follow the money», όπως ήδη εξήγησα. Παρά τις ατέλειες, στις οποίες έχω αναφερθεί δημόσια, ο νόμος έχει θετικά που πρέπει να αξιοποιηθούν, ώστε επιτέλους να γίνει μια αρχή να νομιμοποιηθεί το τοπίο των ΜΜΕ.

Το Μέγαρο Μαξίμου ανοίγει μέτωπο με τα κανάλια. Έχουν δίκιο στον ισχυρισμό ότι γίνεται ωμή προπαγάνδα για να πληγεί η κυβέρνηση;

Όπως προείπα, δεν είναι η πρώτη φορά που το Μαξίμου ανοίγει αυτό το μέτωπο. Το επιχείρησε λ.χ. ο Κ. Καραμανλής. Στο παρελθόν αυτή η προσπάθεια αποσκοπούσε στην απεξάρτηση από συγκεκριμένους οικονομικούς κύκλους, όχι γενικά από τους οικονομικούς κύκλους. Αυτό που πρέπει να γίνει είναι να υπάρξει πλήρης απεξάρτηση του πολιτικού προσωπικού από τους ολιγάρχες, διότι απεξάρτηση της πολιτικής από την οικονομική εξουσία γενικώς είναι αδύνατο.

Τα ελληνικά ΜΜΕ πάντα έκαναν προπαγάνδα. Ιδιαίτερα από τότε που ξέσπασε η κρίση, περισσότερο τα ιδιωτικά. Αυτά υπήρξαν πάντα πιο μνημονιακά και από τις κυβερνήσεις που εφάρμοσαν μνημονιακές πολιτικές. Τώρα επίσης κάνουν περισσότερο προπαγάνδα και λιγότερο δημοσιογραφία. Ωστόσο, να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα. Ο ρόλος των ΜΜΕ είναι να ελέγχουν την κυβέρνηση εκπροσωπώντας τους πολίτες, όχι το αντίστροφο, όπως έκαναν μέχρι πρόσφατα. Είναι μεροληπτικά, όχι επειδή τώρα ασκούν κριτική στην κυβέρνηση αλλά επειδή δεν το έκαναν στο παρελθόν. Από την άλλη, είναι προσεκτικά στην προπαγάνδα τους, καθώς περιμένουν να δουν πώς θα εξελιχθεί η δική τους σχέση ως επιχειρήσεων με την εκτελεστική εξουσία.

Και η ΕΡΤ; Ποιο είναι το κεντρικό συμπέρασμα περίπου έναν χρόνο μετά την επαναλειτουργία της;

Είχα γράψει σε ανύποπτο χρόνο πως η επαναφορά της ΕΡΤ σε ικανοποιητικά επίπεδα ίσως διαρκέσει 3-5 χρόνια. Ωστόσο, αυτό θα ίσχυε στην περίπτωση που η ΕΡΤ θα άνοιγε με ένα ικανοποιητικό θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας, χωρίς εξάρτηση από την εκάστοτε κυβέρνηση, αξιοποιώντας την εμπειρία των δύο χρόνων λειτουργίας παρά το «μαύρο» και κάνοντας να κινητοποιηθεί αυτός ο κοιμώμενος ραδιοτηλεοπτικός γίγαντας, σε μια εποχή, μάλιστα, κατάρρευσης των ιδιωτικών σταθμών. Σχεδόν έναν χρόνο μετά την επαναφορά της, αν και δεν λείπουν τα προβλήματα, η ΕΡΤ είναι περισσότερο πλουραλιστική απ’ ό,τι κατά το παρελθόν. Υπάρχουν όμως ζητήματα στο περιεχόμενο και στη λειτουργία της. Είναι «πολύ πολιτική», την ίδια ώρα που εξελίσσονται χιλιάδες πράγματα στην Ελλάδα και στον κόσμο, κατά κύριο λόγο στα περισσότερα ζητήματα έχει φωνή ο πολιτικός κόσμος, ενώ λείπουν οι «ειδικοί» (βλ. λ.χ. ISIS), έχει μια ξεπερασμένη δομή και ύφος, η περιφέρεια εξακολουθεί να είναι αφανής και πολλά άλλα. Θεωρώ ότι πρέπει να αλλάξει γρήγορα η οργάνωση και το θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας, αλλά κυρίως η μορφή και το περιεχόμενο του προγράμματος.

Σε σχέση με την ελευθερία του Τύπου, η ελληνική κατάσταση είναι καλή, κακή, μέτρια;

Ως μέλος του Εποπτικού Συμβουλίου του Ευρωπαϊκού Κέντρου για την Ελευθερία του Τύπου και των ΜΜΕ (ECPMF), αλλά και με βάση την κατάταξη των Δημοσιογράφων Χωρίς Σύνορα (RWB) για το 2015, που μας τοποθετεί στη θέση 91 μεταξύ 180 χωρών –η Ουγκάντα λ.χ. είναι στη θέση 97–, η κατάσταση του Τύπου στην Ελλάδα δεν είναι καθόλου καλή. Σε αυτό έχει συμβάλει ο χειρισμός της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης στο παρελθόν, η αστυνομική βία κατά δημοσιογράφων, η παρεμπόδιση πρόσβασής τους στα γεγονότα, οι διώξεις εναντίον δημοσιογράφων και δημοσιολογούντων (λ.χ. υπόθεση Παστίτσιου), η μεροληπτική στάση ιδιοκτητών και διευθυντών ΜΜΕ απέναντι στα γεγονότα, καθώς και η εργοδοτική στάση τους απέναντι στους δημοσιογράφους. Τέλος, μην ξεχνάμε δολοφονίες, όπως του Γκιόλια και του Φύσσα. Ο Φύσσας, αν και δεν ήταν δημοσιογράφος, δολοφονήθηκε για τις απόψεις που εξέφραζε. Η δολοφονία του ήταν και ένα έγκλημα κατά της ελευθερίας του λόγου με πολύ ευρύτερη σημασία. Γι’ αυτό οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί πρέπει να γνωρίσουν την πιο αυστηρή τιμωρία που προβλέπουν οι νόμοι.

Σάββατο 20 Φεβρουαρίου 2016

Τι έχει πει ο Ουμπέρτο Εκο για το ίντερνετ, τα social media και τον γραπτό Tύπο

 ENAΣ ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ 

Ο Ουμπέρτο Εκο πέθανε στις 19 Φεβρουαρίου 2016, από καρκίνο, σε ηλικία 84 ετών. Παρότι ήταν γνωστός στο πλατύ κοινό από το μυθιστόρημά του «Το όνομα του ρόδου», το οποίο κυκλοφόρησε το 1980, ο Εκο δεν ήταν απλώς μυθιστοριογράφος.
Ηταν φιλόσοφος και στοχαστής και έγραψε πολλές φορές για τα ΜΜΕ αλλά και για τις τεχνολογικές ανακαλύψεις της εποχής μας. Ηταν σκληρός με τις νέες τεχνολογίες, σε σημείο να κατηγορηθεί ότι μιλάει σαν ένας πικραμένος γέρος που δεν αντιλαμβάνεται τις τεχνολογικές εξελίξεις.
Σε συνέντευξη που παραχώρησε στο γαλλικό περιοδικό Nouvel Observateur το 1991 ομολόγησε ότι «ένοιωθε άβολα στην εποχή του».
«Προσπαθώντας να κατανοήσω τι συμβαίνει είναι ο μόνος τρόπος για να βγω από αυτή την άβολη κατάσταση», είχε δηλώσει.


Επίθεση ηλιθίων
Τα λόγια που έχει χρησιμοποιήσει κατά καιρούς για τις νέες τεχνολογίες είναι βιτριολικά. Το 2015 έκανε λόγο για «επίθεση ηλιθίων» αναφερόμενος στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
«Εδωσαν δικαίωμα λόγο σε λόχους ηλιθίων οι οποίοι προηγουμένως δεν μιλούσαν παρά σε μπαρ, μετά από ένα ποτήρι κρασί. Τότε δεν έκαναν κακό στους υπόλοιπους. Εκεί κάποιος τους έκοβε την κουβέντα ενώ τώρα έχουν το ίδιο δικαίωμα να μιλούν όσο και ένα βραβείο Νόμπελ».
Δεν έκρυβε επίσης την αντιπάθειά του για τα κινητά τηλέφωνα και για την μαζική επίδειξη που επιτρέπει η χρήση τους. Στο βιβλίο του «Ανάποδα σαν τον κάβουρα», μια συλλογή κειμένων μεταξύ 2000 και 2005, μιλούσε ωμά και βίαια:
«Ο ηλίθιος, ο οποίος δίπλα μας ακριβώς μέσα στο τρένο κανονίζει τις οικονομικές του δοσοληψίες φωναχτά, στην πραγματικότητα επιδεικνύεται με ένα καπέλο από φτερά και ένα πολύχρωμο δαχτυλίδι στο πέος».
Ωστόσο, πίσω από αυτά τα έντονα κριτικά λόγια για τις νέες τάσεις, ο Ουμπέρτο Εκο έγραφε στην Liberation το 2009:«Δεν είμαι παρελθοντολόγος». 

Τον Μάιο του 2015 το σάιτ Le Midi Libre τον ρωτάει αν το ίντερνετ «διαστρέφει τα πνεύματα» ο Εκο απαντά:
«Πρέπει να είσαι οπλισμένος για να το χρησιμοποιήσεις. Είναι σαν ένα πολύ γρήγορο αυτοκίνητο που πρέπει να ξέρεις να οδηγείς. Αλλιώς πας κατευθείαν στον τοίχο».
Ηταν όμως οξύς: «Υπάρχουν ηλίθιοι του ίντερνετ όπως υπάρχουν και ηλίθιοι του Walkman που τους βλέπουμε να χτυπιούνται και να ουρλιάζουν στις συναυλίες ροκ μουσικής», έλεγε το 1991 στο L’Obs.
Αλλά πρόσθετε: «Σε μια κοινωνία πολύχρωμη όπως είναι η δική μας υπάρχει ο ηλίθιος αλλά υπάρχει και ο προσαρμοστικός. Αυτός δηλαδή που μπορεί να ζήσει με ενδιαφέροντα τρόπο αυτή την ποικιλία των σύγχρονων γλωσσών. Δεν μπορώ να αποφανθώ γι’αυτό το θέμα, περιορίζομαι στο να παρατηρώ».


Ο Εκο για τον γραπτό Tύπο

Διαβάζετε εφημερίδες;
Διαβάζω τουλάχιστον δύο εφημερίδες κάθε πρωί και ρίχνω μια ματιά σε πολλές άλλες καθημερινά. Δεν μπορώ να πιώ τον καφέ μου και να ξεκινήσω την ημέρα μου αν δεν διαβάσω τον τύπο. Μένω πιστός στην ιδέα του Χέγκελ σύμφωνα με την οποία η ανάγνωση των εφημερίδων παραμένει «η καθημερινή προσευχή του σύγχρονου ανθρώπου». Είμαι αναγνώστης, αλλά και αρθρογράφος, γιατί γράφω σε μια καθημερινή και σε μια εβδομαδιαία εφημερίδα. Αλλά συχνά κοιτάζω μόνο τους τίτλους των άρθρων, γιατί ο γραπτός τύπος έχει την κακή συνήθεια να επαναλαμβάνει το πρωί τα νέα που αποκαλύφθηκαν χθες.

Τι απειλεί τον καθημερινό Tύπο; Η επανάληψη της είδησης, χωρίς να δοθεί το βάθος της ανάλυσης;
Ο Τύπος επιμένει να επαναλαμβάνει ειδήσεις, χωρίς να προσθέτει κάποια επιπλέον αξία, οι οποίες αναλύθηκαν από την προηγούμενη ημέρα από όλα τα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις, σε συνεχή ροή. Είναι μια τεράστια κρίση, η οποία χρονολογείται από την ημέρα γέννησης της τηλεόρασης. Από εκείνη τη στιγμή, εξάλλου, οι εφημερίδες προσπάθησαν να γίνουν εβδομαδιαίες και αυτό έφερε κρίση στις καθημερινές.
Αλλά το ερώτημα δεν είναι απλό: πώς να γεμίσεις 40 ή 50 σελίδες όταν η ουσία της είδησης κυκλοφορεί από την προηγούμενη; Ημουν σε ταξίδι στην Ωκεανία πριν από μερικά χρόνια και ανακάλυψα το Fidji Journal, μια ταπεινή έκδοση του νησιού η οποία αποτελούνταν από μια σελίδα με νέα από τον κόσμο και τα υπόλοιπα ήταν διαφημίσεις και τοπικά νέα.
Και είναι αλήθεια ότι οι βασικές ειδήσεις μπορούν να περιληφθούν μόνο σε μια στήλη εφημερίδας, όπως το κάνουν οι New York Times. Αυτός είναι ο λόγος που οι μεγάλες εφημερίδες πρέπει να εμβαθύνουν την επικαιρότητα και να δίνουν χώρο στις ιδέες.

Με ποιο τρόπο ο γραπτός τύπος μπορεί να ξανακερδίσει τους αναγνώστες;
Πρέπει να κάνει περισσότερες έρευνες. Για παράδειγμα να παρουσιάζει τις διαδηλώσεις του Μιλάνου για την παγκοσμιοποίηση και να συγκρίνει με τα αναρχικά κινήματα και την μεταμόρφωσή τους προς νέες μορφές ακτιβισμού. Να παρουσιάσει με καλύτερο τρόπο τις συνέπειες της καταστροφής της Παλμύρας. Αντίθετα, οι περισσότερες καθημερινές εφημερίδες ξανασερβίρουν την ίδια σούπα και μένουν με τη μύτη κολλημένη στο τώρα.

Πρέπει ο Τύπος να ζωντανέψει την λογοτεχνική κριτική;
Η λογοτεχνική κριτική είναι νεκρή στις εφημερίδες, οι οποίες κάνουν αγώνα αποκλειστικών ρεπορτάζ και δίνουν προτεραιότητα στις γρήγορες συνεντεύξεις, μετά από την κυκλοφορία ενός βιβλίου π.χ.

Ναι, αλλά πώς να κάνεις κριτική για έναν συγγραφέα ο οποίος στην συνέντευξή του μιλάει μόνο καλά για το βιβλίο του;
Πρέπει σε κάθε περίπτωση να ξαναζωντανέψουμε την δημοσιογραφική κριτική και να επεκτείνουμε τη δράση της, ειδικά στο ίντερνετ. Η εφημερίδα πρέπει να αφιερώνει δύο σελίδες στην κριτική των σάιτ, να αποκαλύπτει τα σωστά σάιτ και τα άχρηστα. Δεν πρέπει να αποφεύγουμε να χτίζουμε την κρίση του κοινού. Η εφημερίδα μπορεί να είναι ένα κριτικό και δημοκρατικό φίλτρο. Όταν ήμουν νέος, τα ποιήματα που έστελναν οι αναγνώστες, αξιολογούνταν από έναν μεγάλο κριτικό. Αυτό υπήρξε καθοριστικό στην λογοτεχνική μου συνέχεια.

Η συγκέντρωση των Μέσων στα χέρια των μεγάλων ομίλων μπορεί να αποτελεί κίνδυνο;
Αυτή η συγκέντρωση των ΜΜΕ είναι ένα πραγματικό πρόβλημα. Στην Ιταλία όλες οι εφημερίδες εξαρτώνται από βιομηχανίες και ισχυρές τράπεζες. Η Γαλλία βρίσκεται σε μια παρόμοια κατάσταση. Πρέπει κανείς να ορίσει ισχυρούς επικεφαλής στις εφημερίδες για να αντισταθεί στις πιέσεις.

Πρέπει να κρίνει κάποιος και τους αναγνώστες;
Είτε «χτίζετε» τον αναγνώστη είτε ακολουθείτε το υποτιθέμενο γούστο του. Ο Eugène Sue έδινε στους αναγνώστες αυτό που περίμεναν, ο Balzac διαμόρφωνε το γούστο τους, τους πρότεινε ιστορίες, καταστάσεις και ένα στιλ που δεν είχαν φανταστεί. Υπάρχουν βιβλία που λένε «είμαι σαν εσένα» και άλλα που λένε «είμαι ένας άλλος». Πρέπει να αποφεύγει κάποιος την ομοιομορφία του στιλ την οποία ζούμε και την οποία απαιτεί η νέα βιομηχανία των μίντια.


____________________

Σάββατο 6 Φεβρουαρίου 2016

Γιατί η κυβέρνηση θέλει να αφανίσει τον Επαρχιακό Τύπο;

Για «πόλεμο» ετοιμάζονται οι ιδιοκτήτες του Περιφερειακού Τύπου με αφορμή το καταστροφικό σχέδιο της κυβέρνησης να καταργήσει τις κρατικές δημοσιεύσεις στα περιφερειακά ΜΜΕ. Τι μεσολάβησε και άλλαξε άρδην η πολιτική στο θέμα αυτό, του υπουργού Ανάπτυξης Γιώργου Σταθάκη; Τι ισχύει στην υπόλοιπη Ευρώπη;

Όπως αναφέρεται σε ανακοίνωση της Ένωσης Ιδιοκτητών Επαρχιακού Τύπου, την προηγούμενη εβδομάδα, εκπρόσωποι των τεσσάρων Ενώσεων του Περιφερειακού Τύπου (Ένωση Ιδιοκτητών Επαρχιακού Τύπου, Ένωση Ιδιοκτητών Ημερησίων Επαρχιακών Εφημερίδων, Σύνδεσμος Ημερησίων Περιφερειακών Εφημερίδων και Ένωση Ιδιοκτητών Ημερησίων και Εβδομαδιαίων Εφημερίδων Νομού Αττικής), συναντήθηκε με τον υπουργό Ανάπτυξης Γιώργο Σταθάκη.
AdTech Ad
Το κύριο θέμα της συνάντησης ήταν η επικείμενη αλλαγή στην τιμολόγηση των διακηρύξεων και προκηρύξεων του Δημοσίου στον Περιφερειακό Τύπο.
Όμως, ο υπουργός Γιώργος Σταθάκης, όπως καταγγέλουν οι Ιδιοκτήτες του Επαρχιακού Τύπου «φρόντισε να αλλάξει με μιας την ατζέντα της συζήτησης».
Γιατί;
Τους ξεκαθάρισε, όπως υποστηρίζουν, ότι: «Πρόθεση της κυβέρνησης είναι να προωθήσει άμεσα στη Βουλή νέο νόμο για τις δημόσιες συμβάσεις σε αντικατάσταση του Ν.4281/2014 στον οποίο, ως γνωστόν, με την τροπολογία της τελευταίας στιγμής στο άρθρο 152 διασφαλίζαμε την διατήρηση των κρατικών δημοσιεύσεων στις περιφερειακές εφημερίδες βάσει του Ν.3548/07».
Με τα μέχρι τώρα δεδομένα οι δημοσιεύσεις διακηρύξεων και προκηρύξεων του Δημοσίου στον Περιφερειακό Τύπο, θα παραμείνουν ως έχουν μόνον για το 2016. Αν και δεν έχει ακόμη γνωστοποιηθεί αν θα αλλάξει η τιμή κατά χιλιοστόμετρο.
Αποκαλύπτεται από την ανακοίνωση της ΕΙΕΤ ότι ο υπουργός Γιώργος Σταθάκης, κατέστησε σαφές πως από 01/01/2017, οι δημοσιεύσεις θα περιοριστούν σε ότι αφορά στις διαστάσεις (ουσιαστικά κάθε δημοσίευση θα πληρώνεται με ψίχουλα!), και από 1-1-2019 οι δημοσιεύσεις στις εφημερίδες καταργούνται οριστικά!
Βέβαια, η οποιαδήποτε μείωση της τιμής πόντου για το 2016 και ο «περιορισμός» που θέλουν να εφαρμόσουν για τα επόμενα δύο έτη, ερμηνεύεται ως ουσιαστική κατάργηση των δημοσιεύσεων από την επόμενη μέρα ψήφισης του νέου νόμου, υποστηρίζεται από την ΕΙΕΤ η οποία θέτει τα παρακάτω ερωτήματα:
- Τι άλλαξε μέσα σε μόλις τρεις μήνες, καθώς στις 15 Οκτωβρίου 2015 ο Γιώργος Σταθάκης διαβεβαίωνε το Δ.Σ. της Ένωσης που τον επισκέφθηκε, ότι δεν τίθεται κανένα θέμα κατάργησης των δημοσιεύσεων;
- Τι άλλαξε από τον Αύγουστο του 2014 μέχρι σήμερα, καθώς ο Γιώργος Σταθάκης, ως εισηγητής της μειοψηφίας τότε -κατά τη συζήτηση του σχετικού νομοσχεδίου- στάθηκε στο πλευρό του Περιφερειακού Τύπου;
Πάντως, το 2014 κι ενώ Γιώργος Σταθάκης δεν ήταν ακόμη υπουργός, δήλωνε –μεταξύ άλλων - από τη Βουλή: «Άν καταργηθεί η υποχρεωτική δημοσίευση των διακηρύξεων - προκηρύξεων στις εφημερίδες, ο επαρχιακός Τύπος θα χάσει τη βασική πηγή εσόδων του, που είναι και η τελευταία πηγή χρημάτων που παίρνει από το ευρύτερο Δημόσιο -δεν είναι καν από το Δημόσιο, γιατί τα πληρώνουν ιδιώτες εργολάβοι»!!!
Κατηγορούσε την προηγούμενη κυβέρνηση για την πρόθεσή της να καταργήσει τις δημοσιεύσεις στον Επαρχιακό Τύπο με το επιχείρημα ότι «αυτό επιβάλλει το μνημόνιο». Απαντούσε τότε ο Γιώργος Σταθάκης: «Υπάρχει στη νομοθεσία, στον Κανονισμό του 2011, το θέμα του Τύπου που προέκυψε και το οποίο είναι μείζον. Αυτό, όμως, στον Κανονισμό, στο άρθρο 152, δεν αποτελεί δεσμευτική νομοθεσία. Εσείς το εισάγετε με έναν τρόπο που λέει ότι ουσιαστικά ο επαρχιακός Τύπος θα χάσει τη βασική πηγή εσόδων του….».
Ούτε δημοσιονομικό όφελος υπάρχει, ούτε προβλέπεται από το μνημόνιο!
Οι υποχρεωτικές κρατικές δημοσιεύσεις πρέπει να διατηρηθούν όχι ως κρατικό αντίδωρο προς τον Περιφερειακό Τύπο, αλλά ως εκπλήρωση στοιχειωδών και αυτονόητων υποχρεώσεων της πολιτείας, όπως άλλωστε συμβαίνει στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες σε συνδυασμό μάλιστα με ευρύτερες δημόσιες πολιτικές στήριξης του τύπου της περιφέρειας που εδώ απουσιάζουν παντελώς.
Σε αντίθετη περίπτωση, οδηγείται σε καταστροφή ο Επαρχιακός Τύπος. Αυτό επισημαίνει η ΕΙΕΤ.

Το Διοικητικό Συμβούλιο της Ένωσης Ιδιοκτητών Επαρχιακού Τύπου προειδοποιεί: «Θα βρεθούμε απέναντι σε όποιον σκάβει το λάκκο των εφημερίδων μας, τις οποίες μόνον εμείς ξέρουμε πώς τις κρατήσαμε ανοιχτές μετά τα τόσα πλήγματα που δεχθήκαμε τα τελευταία χρόνια.Είμαστε έτοιμοι να πολεμήσουμε για μια ακόμη φορά αυτούς που σχεδιάζουν το τέλος των επιχειρήσεων μας, χωρίς κανένα δημοσιονομικό όφελος, χωρίς λόγο και αιτία. Αν υπάρχει έστω και ένας λόγος, θα θέλαμε -ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!- να τον ακούσουμε...  Είναι πασιφανές ότι αν υλοποιηθεί αυτός ο σχεδιασμός θα σημάνει την οριστική εξόντωση του κλάδου μας, το κλείσιμο επιχειρήσεων που αγωνίζονται καθημερινά για την ενημέρωση των τοπικών κοινωνιών, αλλά θα σημάνει και την απώλεια χιλιάδων θέσεων εργασίας στην Ελληνική Περιφέρεια».

Τι ισχύει στην υπόλοιπη Ευρώπη

Αποκαλυπτική είναι μελέτη του Επίκουρου Καθηγητή στο Τμήμα Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης, Αντώνη Σκαμνάκη με θέμα: «Κρατικές δημοσιεύσεις ως μέθοδος ενίσχυσης των εφημερίδων στην Ευρώπη».
Οι κρατικές διαφημίσεις στις εφημερίδες και τα έντυπα ΜΜΕ σε όλες σχεδόν τις χώρες της Ευρώπης, αποτελούν μορφή έμμεσης κρατικής επιχορήγησης, κάτι το οποίο οδηγεί στη διασφάλιση του πλουραλισμού και πολυφωνίας, επισημαίνει ο καθηγητής Σκαμνάκης.
Εξηγεί: Οι εν λόγω μορφές έμμεσης ενίσχυσης αποτελούν μια οργανωμένη πολιτική των κυβερνήσεων των εθνικών κρατών στον ευρύτερο Ευρωπαικό χώρο εδώ και δεκαετίες. Στις ΗΠΑ το 10% των εσόδων των τοπικών εφημερίδων(community press) προέρχεται από τις δημόσιες ανακοινώσεις.
«Στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια υπάρχει μία υποχώρηση των έμμεσων κρατικών επιχορηγήσεων που είναι άλλωστε οι μόνες θεσμοθετημένες. Επισημαίνεται ότι σε όλες σχεδόν τις χώρες τις Ευρώπης υπάρχουν και οι άμεσες κρατικές επιχορηγήσεις (direct press subsidies). Για παράδειγμα οι άμεσες κρατικές επιχορηγήσεις στη Γαλλία έφθασαν τα 626 εκατομμύρια και στην Ιταλία στα 170 εκατομμύρια ευρώ όταν στην Ελλάδα είναι μηδενικές. Επιπρόσθετα οι έμμεσες κρατικές επιχορηγήσεις στην Γαλλία έφθασαν πρόσφατα τα επιπλέον 400 εκατομμύρια ευρώ», περιγράφει στην έκθεσή του.