«Στου Βιδάλη τα βήματα»…
Αύγουστος 1946. Ο κομμουνιστής δημοσιογράφος, Κώστας Βιδάλης,
δολοφονήθηκε από τις συμμορίες του Σούρλα.
Στη Θεσσαλία οι αγωνιστές δολοφονούνται καθημερινά. Ο Βιδάλης, στη σύσκεψη του «Ριζοσπάστη», δηλώνει αποφασισμένος: «Πρέπει να κάμω τη δουλειά μου, να καταγγείλω όλο αυτό το όργιο και να αποκαλύψω τους δράστες». Θα ήταν το τελευταίο ρεπορτάζ του Κώστα Βιδάλη.
Έφυγε από την Αθήνα στις 11 Αυγούστου. Στις 13 Αυγούστου ταξίδευε από τη Λάρισα για το Βόλο. Τότε φτάνει το μήνυμα του στο «Ριζοσπάστη»: «Λογαριάζω – γράφει – να είμαι αυτού Παρασκευή βράδυ, 16 του μηνός. Μάζεψα φοβερό υλικό. Θα τα πούμε». Το τραίνο που ταξιδεύει ο Βιδάλης το σταμάτησαν, στον Πλατύκαμπο, οι συμμορίες του Σούρα. Ο Βιδάλης συλλαμβάνεται και βασανίζεται για ώρες. Εκτελέστηκε με πέντε σφαίρες και το σώμα του το πετάξανε στα χωράφια.
Αναδημοσιεύουμε από τον «Ριζοσπάστη» ένα κείμενο του αλησμόνητου δασκάλου μας, Νίκου Καραντηνού, για τον Κώστα Βιδάλη. Το κείμενο δημοσιεύθηκε στις 29 Αυγούστου 2004.
~~~~~~~~~~~~~~~~
ΜΝΗΜΕΣ Κ. ΒΙΔΑΛΗ
(Κάλεσμα χρέους)
ΚΑΘΕ χρόνο οι αυγουστιάτικες τούτες μέρες φέρνουν πάντα στο νου και στην καρδιά τον αξέχαστο δημοσιογράφο Κώστα Βιδάλη , το σύντροφο και δάσκαλό μας στης αγωνιστικής δημοσιογραφίας τα πρώτα εκείνα δύσκολα βήματα.
ΕΙΧΕ ολοκληρώσει μια επική διαδρομή στα χρόνια της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης και δούλεψε με φλόγα για να στηθούν στην κατοχική Αθήνα οι μηχανισμοί προκειμένου να εξασφαλιστούν τα τυπογραφεία για τη σίγουρη έκδοση του «Ριζοσπάστη», της «Ελεύθερης Ελλάδας», αλλά και σειράς επίσης εφημερίδων στα βουνά.
ΤΕΡΑΣΤΙΑ η προσφορά του, εξασφάλισε τυπογραφεία, τυπογραφικά υλικά και φυσικά και το ρεπορτάζ που έκανε καθημερινά στη φωλιά του λύκου, στο γραφείο του κουίσλιγκ πρωθυπουργού Γ. Ράλλη. Η μεταβαρκιζιανή περίοδος θα βρει τον Βιδάλη υπεύθυνο για τα οικονομικά και αμέσως έπειτα πολιτικό συντάκτη του «Ρ», κορυφαίο της ελληνικής δημοσιογραφίας με γενική εκτίμηση.
ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ του 1946, μερικές βδομάδες πριν από το δημοψήφισμα για την επαναφορά του Γλίξμπουργκ, έχει εξαπολυθεί ο πιο αιματηρός διωγμός, εξοντωτικός του κόσμου της Εθνικής Αντίστασης. Η πρώτη σελίδα του «Ρ» τρέχει αίμα από τους μοναρχοφασίστες και τις συμμορίες, που είναι διαρθρωμένες στις διάφορες περιοχές.
Η ΘΕΣΣΑΛΙΑ κολυμπάει στο αίμα. Οι μοναρχοφασίστες έχουν λόγους να χτυπήσουν την περιοχή, που στάθηκε του αντιστασιακού αγώνα το αχτύπητο μετερίζι. Ετσι κι οι Σούρληδες, οι Βουρλάκηδες δολοφονούν καθημερινά τους αγωνιστές στη Θεσσαλία.
ΠΡΕΠΕΙ να πάμε στη Θεσσαλία. Πρέπει να δούμε με τα μάτια μας εμείς και να γράψουμε. Δεν μπορούμε να διαβάζουμε τις «μπούρδες» του Σπ. Θεοτόκη (υπουργό, τότε, Δ. Τάξης). Αυτά έλεγε φωναχτά ο Κ. Βιδάλης . Πολλοί προσπάθησαν να τον πείσουν για το παράτολμο ταξίδι, που θα επιχειρούσε και τους μεγάλους κινδύνους που διέτρεχε.
Σ’ ΟΛΟΥΣ αυτούς, συντρόφους και φίλους, απαντούσε λέγοντας: «Είμαι δημοσιογράφος. Και πρέπει να κάνω τη δουλιά μου. Να καταγγείλω όλο αυτό το όργιο της τρομοκρατίας και ν’ αποκαλύψω τους δράστες…». Ετσι ο Βιδάλης δεν άκουσε τη φωνή της «λογικής» και σαν σίφουνας στις 10 του Αυγούστου έφευγε τελικά για τη Θεσσαλία για να δει και να γράψει στο μεγάλο ρεπορτάζ, που αυτή τη φορά θα το έγραφε με το αίμα του.
ΕΦΥΓΕ σαν σίφουνας για τη Θεσσαλία αφού με τη συντρόφισσά του, την Κάτια, είχε παραβρεθεί σ’ ένα γάμο φιλικού του ζευγαριού. Κι είναι γνωστά όλα όσα ακολούθησαν με την άγρια δολοφονία του σ’ ένα χωράφι κοντά σ’ ένα χωριό που το όνομά του είναι Μελία. Στο χωριό αυτό υπάρχει ένας γρανιτένιος βράχος με τα μηνύματα της μεγάλης θυσίας.
Η ΑΘΗΝΑ συγκλονισμένη μάθαινε ότι ο Κώστας Βιδάλης είχε βρει από τους λυκανθρώπους του Σούρλα μαρτυρικό θάνατο. Μεγάλη κι η δοκιμασία, ο πόνος και στην εφημερίδα μας, που έχανε τόσο τραγικά μια τέτοια κολόνα, όπως ήταν ο Κώστας Βιδάλης .
ΑΠΟ τα πρώτα του βήματα στη δημοσιογραφία στάθηκε ο ακούραστος αλλά και έμπειρος ρεπόρτερ. Θα ασχοληθεί με το πολιτικό ρεπορτάζ και ως πολιτικός συντάκτης της εφημερίδας μας αναδείχτηκε κορυφαίος στον τομέα του.
ΝΑ μη νομιστεί πως το πέρασμά του στο πολιτικό τον αποτράβηξε από τα οικονομικά. Τα παρακολουθούσε με πάθος. Ετσι τον βλέπαμε να «αλωνίζει» την κεντρική αγορά, να παίρνει σβάρνα αλευρέμπορους, λαδέμπορους και να βγάζει ειδήσεις που ήταν τότε με την οξύτητα που είχε το επισιτιστικό πολύ σημαντικές ειδήσεις, ιδιαίτερα για την εφημερίδα μας.
ΔΕΝ έκανε με τον τρόπο αυτό επίδειξη αλλά, κυρίως, ζητούσε να μπάσει στο ρεπορτάζ τους νέους που βρεθήκαμε στη σύνταξη του «Ρ» οι περισσότεροι βγαλμένοι από την Αντίσταση.
ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ, έλεγε, έρευνα, θέλει τρεχατό κι όχι εφησυχασμός και «κρέμασμα» στο τηλέφωνο. Αυτό μας το ‘λεγε φωναχτά μέσα στη σάλα αλλά το έκανε ο ίδιος καθημερινά πράξη. Μεγάλος δάσκαλος.
ΠΕΝΗΝΤΑ χρόνια από το μαρτυρικό θάνατο του κομμουνιστή δημοσιογράφου, που η πένα του θαρραλέα και άτρομη αποκάλυπτε τα σκάνδαλα της ελληνικής πλουτοκρατίας, που ο Μανιαδάκης τον εξόρισε στα Κύθηρα για όσα έβγαλε στο φως για τον Μποδοσάκη.
ΣΤΟΥ ΒΙΔΑΛΗ τα βήματα. Δεν είναι μια απλή επετειακή αναφορά. Είναι κάλεσμα ζωής, είναι μήνυμα αγώνα. Είναι θύμηση χρέους ύψιστου για τον νέο αγωνιστή, το δημοσιογράφο του σήμερα.
(Από τον Ημεροδρόμο)
http://www.imerodromos.gr/stou-vidali-ta-vimata/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου