Η δημοσιογραφία στα έξι μέτρα

Δημοσιογραφία, ΕΡΤ, πολιτική

20.09.2018

γράφει ο  Γιώργος Σταματόπουλος

Αφού δεν παράγουν πολιτικό λόγο, κατασκευάζουν πολιτικό τάχα λόγο. Επιμένουν, έτεροι εκάτεροι, να τραβολογιούνται στον αέρα για το ποιος έχει άδικο [ή δίκιο]: ο δημοσιογράφος, η ΕΡΤ, η Νέα Δημοκρατία, η κυβέρνηση, η Ενωση Συντακτών, το σωματείο των εργαζομένων, η κοινή γνώμη; Μήπως, απλώς, φταίνε οι τηλεθεατές; Μήπως οι αρχαίοι σοφιστές που προφανώς δεν αξιώθηκαν να αναγνωστούν από τους πολιτικούς μας; Μήπως, επίσης, ο Χατζηπετρής; Και γιατί ακραία παρακαλώ η άποψη του συναδέλφου; Ο άνθρωπος είπε ότι νόμισε πως άκουγε τον θεωρητικό του φασισμού, ακούγοντας τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, όχι ότι τον άκουγε κιόλας· επίσης θυμήθηκε ότι αυτός ο θεωρητικός εισήγαγε στοιχεία εθνικισμού -αυτά προφανώς ήθελε να στηλιτεύσει ο δημοσιογράφος. Πού το ακραίον; Εχουν ακουστεί αμέτρητες ακραίες χυδαιότητες για όλα σχεδόν τα πρόσωπα του πολιτικού κόσμου. Τι να πει ο νυν Ελληνας πρωθυπουργός, αλλά και πρότεροι; Το ουσιαστικό είναι ότι δεν υπάρχει σοβαρή πολιτική αντιπαράθεση. Σε τι να αντιπαρατεθούν; Στο ήθος, θα μπορούσε να αντιτείνει κάποιος. Μα δεν αρκεί. Ο κόσμος θέλει να δει αλλαγή υπέρ των πολιτών. Τι να την κάνει την αρετή [λέμε, τώρα] εάν αυτή δεν συνοδεύεται από αποτελέσματα; Αλλο σημείο διαφορετικότητας δεν υπάρχει -ό,τι πουν οι δανειστές.

Ποιος να τολμήσει να φέρει αντίρρηση, μετά μάλιστα και την πλήρη υποταγή στις εντολές τους; Ας μην παίζουμε. Η Νέα Δημοκρατία ατύχησε γι’ ακόμη μία φορά. Απορώ μάλιστα για την επίθεση που δέχτηκε πανταχόθεν ο δημοσιογράφος -συνεργάτης, λέει, της ΕΡΤ. Γούστο του και καπέλο του να του θυμίσει ο κ. Μητσοτάκης τον θεωρητικό του φασισμού στην Ιταλία. Πρώτη φορά είναι που πολιτικοί ηγέτες έχουν παρόμοιο λόγο; Εκτός εάν έχουμε ξεχάσει να ακούμε [εκτός εάν βάζουμε βαμβάκι στ’ αυτιά μας ή στρουθοκαμηλίζουμε]. Ο δημοσιογράφος δικαιούται να χαίρεται ό,τι θυμάται -και να θυμάται ό,τι χαίρεται, ακόμη και να προπαγανδίζει [ακραίο αυτό...] το κυβερνητικό έργο [θα κριθεί από τη δεοντολογία και την κοινωνική ή όχι αποδοχή]. Εάν ο ίδιος νομίζει ότι αυτό που κάνει είναι κοινωνική δημοσιογραφία [η δημοσιογραφία είναι πάντα κοινωνική, πάντα αντιεξουσιαστική] με γεια του με χαρά του.

Δεν θα τον στήσουμε στα έξι μέτρα τον άνθρωπο, παπαγαλίζει ή όχι [στα έξι μέτρα έχει στηθεί από μόνη της η δημοσιογραφία τα τελευταία χρόνια, δεν έχει χρείαν άλλων]. Υπερβάλλουν όσοι θεώρησαν ακραία την άποψή του [καλά θα κάνουν να επανεξετάσουν τον χαρακτηρισμό τους ή να τον διαχύσουν σε όλα τα μέτωπα της επικοινωνίας [της όποιας επικοινωνίας, για την οποία όλοι σχεδόν είμαστε συνυπεύθυνοι]. Δεν τον γνωρίζω τον άνθρωπο. Κάνει μια δουλειά με τον τρόπο του -καλώς κακώς, αδιάφορο. Τόσοι και τόσοι κάνουν παραπλήσιο «έργο». Θα ήθελα να είναι κοινωνικό· δεν είναι -δεν πειράζει, αυτό δα έλειπε, μέσα σε τόση σύγχυση και αναποδογύρισμα των αξιών και των κωδίκων. Μπορεί να γίνει μια αναγέννηση της δημοσιογραφίας; Δεν νομίζω. Νομίζω, όμως, ότι αυτό είναι το πρόβλημα και όχι ποιος έχει δίκιο ή άδικο. Είναι λυπηρή μια τέτοια [προσωπική] διαπίστωση, αλλά δεν αφορά και κανέναν. Να έχουμε να λέμε. Να μη λησμονηθεί η τρανταχτή έλλειψη πολιτικού λόγου στην Ελλάδα από σύμπαντα τα κόμματα [εντός και εκτός Κοινοβουλίου -αυτό].

http://www.efsyn.gr/arthro/i-dimosiografia-sta-exi-metra

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Οι τηλεθεατές και οι βάρβαροι
Σχόλιο εσείς; Εμπάργκο εμείς

Απεργία δημοσιογράφων στη Λέσβο

   MEDIA       

Λέσβος, ΜΜΕ, εφημερίδες, δημοσιογράφοι, απεργίες, επιθέσεις,ακροδεξιά

efimerida-empros.jpg

13.09.2018, 

γράφει ο:
Γιώργος Παγούδης

Σε 24ωρη απεργία κατεβαίνουν οι δημοσιογράφοι που εργάζονται σε μέσα ενημέρωσης της Λέσβου, από σήμερα στις 6 το πρωί έως και τις 6 το πρωί της Παρασκευής. Την απεργία κήρυξε με ανακοίνωσή του το Δ.Σ. της Ενωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Πελοποννήσου, Ηπείρου και Νήσων (ΕΣΗΕΠΗΝ).

Η ΕΣΗΕΠΗΝ καλεί τους δημοσιογράφους «να συμμετάσχουν μαζικά και ενωτικά σε μία προσπάθεια να καταδειχθεί δυναμικά το μείζον πρόβλημα που αφορά στις ιδιαίτερα επικίνδυνες συνθήκες κάτω από τις οποίες ασκείται το δημοσιογραφικό λειτούργημα στη Λέσβο και τις συνεχιζόμενες απειλές κατά δημοσιογράφων από ακραία στοιχεία που επιχειρούν να φιμώσουν τον μη αρεστό δημοσιογραφικό λόγο». Σήμερα, εξάλλου, διεξάγεται και η πρώτη δίκη κατηγορουμένου για τη διαδικτυακή επίθεση που δέχθηκε η δημοσιογράφος Ανθή Παζιάνου.

Ερώτηση προς τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη, τον υπουργό Δικαιοσύνης και τον υπουργό Μεταναστευτικής Πολιτικής κατέθεσαν 57 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ σχετικά με την πρόσφατη επίθεση που δέχτηκαν δύο ασυνόδευτα προσφυγόπουλα στο Ωραιόκαστρο από ομάδα οκτώ - δέκα ατόμων, τη στοχοποίηση ενός μικρού κοριτσιού στη Λέσβο, επειδή φορούσε μαντίλι στο κεφάλι, αλλά και τις συνεχιζόμενες επιθέσεις σε δημοσιογράφους και αλληλέγγυους πολίτες και συλλόγους.

Οι βουλευτές ρωτούν τους αρμόδιους υπουργούς ποιες πρωτοβουλίες προτίθενται να αναλάβουν προκειμένου οι αστυνομικές Αρχές να διερευνήσουν άμεσα και σε βάθος τις παραπάνω επιθέσεις και να αποδοθούν κατηγορίες βάσει του σχετικού νομοθετικού πλαισίου, καθώς και σε ποιες περαιτέρω ενέργειες θα προβούν, ώστε να αντιμετωπίσουν τον αυξανόμενο αριθμό ρατσιστικών επιθέσεων και να προλάβουν ανάλογα περιστατικά στο μέλλον. Αντίστοιχη ερώτηση κατέθεσε και ο βουλευτής Ηρακλείου με το Ποτάμι, Σπύρος Δανέλλης, προς τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη και τον υπουργό Δικαιοσύνης.

«Οι προτροπές σε πράξεις αυτοδικίας κατά δημοσιογράφων που εργάζονται στο νησί, καθώς και τα υβριστικά και απειλητικά σχόλια από ακραίους εθνικιστές στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης συνεχίζονται με αμείωτη ένταση, απειλώντας αφενός τους λειτουργούς του Τύπου και καλλιεργώντας αφετέρου συνθήκες ανόδου του ρατσισμού στο νησί. Είναι σαφές πως επιβάλλεται ο άμεσος εντοπισμός και η δίωξη των εμπλεκομένων σε τέτοιες ενέργειες», αναφέρει μεταξύ άλλων ο κ. Δανέλλης.

Δίνει άλλοθι

Στην πλήρη υιοθέτηση της ακροδεξιάς ρητορικής προχώρησε η ΝΟΔΕ Λέσβου της Ν.Δ., δίνοντας άλλοθι σε όλα όσα έχουν συμβεί στη Μυτιλήνη, το τελευταίο εξάμηνο. Με μια ανακοίνωση -μνημείο διαστρέβλωσης της πραγματικότητας- δικαιολογεί όλες τις ύβρεις και τις συκοφαντίες που εξαπολύουν στοχευμένα εδώ και καιρό οι γνωστοί κύκλοι εναντίον δημοσιογράφων και κατηγορεί τους λειτουργούς του Τύπου ότι προσπαθούν να φιμώσουν «κάθε φωνή που αντιστέκεται στην κατάσταση που επικρατεί». Η κομματική οργάνωση προσέφυγε στα δικαστήρια, επιρρίπτοντας την ευθύνη της εκδήλωσης των ακραίων φαινομένων στην κυβέρνηση και την πολιτική που εφαρμόζει στο μεταναστευτικό - προσφυγικό.

Μάλιστα, διερωτάται αν πριν από μερικούς μήνες πίστευε κανείς ότι «θα υπάρχουν άνθρωποι που ζητούν το γκρέμισμα ενός χριστιανικού συμβόλου, όπως είναι ο σταυρός, γιατί, λέει, τρομάζει τους παράνομους μετανάστες!» ξεχνώντας προφανώς ότι για αυτόν ακριβώς τον λόγο στήθηκε εκεί που στήθηκε, όπως επίσης και ποιοι είναι αυτοί που απειλούν και βρίζουν νυχθημερόν την πρόεδρο της οργάνωσης που το κατήγγειλε. Ο ΣΥΡΙΖΑ Λέσβου, με σχετική ανακοίνωση, κατηγορεί τη ΝΟΔΕ ότι αντιστρέφει την πραγματικότητα και ταυτίζεται απόλυτα με τις ακραίες ομάδες που το τελευταίο διάστημα έκαναν την εμφάνισή τους στο νησί, προσφέροντάς τους ανοιχτά πολιτική κάλυψη. «Η ΝΟΔΕ δεν λέει τίποτα στην ανακοίνωσή της για την καταστροφή του μνημείου των προσφύγων στη Θερμή και την ανάληψη ευθύνης, γι’ αυτή τη δράση, από τη νεοφασιστική οργάνωση “Κρυπτεία”. Η ακροδεξιά στροφή της ΝΟΔΕ, όπως και συνολικά της Ν.Δ., είναι γεγονός. Επαναλαμβάνουμε για ακόμα μια φορά ότι η συγκρότηση ενός δημοκρατικού μετώπου απέναντι στην επικίνδυνη ακροδεξιά κατρακύλα της ΝΟΔΕ και των κύκλων που καλύπτει πολιτικά είναι κάτι παραπάνω από αναγκαία!», διαβάζουμε στη σχετική ανακοίνωση.

*από την Εφημερίδα των Συντακτών: http://www.efsyn.gr/arthro/apergia-dimosiografon-sti-lesvo

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Λέσβος: ύβρεις και απειλές κατά μελών της «Συνύπαρξης» και δημοσιογράφων
Στο αυτόφωρο 4 για τις επιθέσεις σε δημοσιογράφο στη Λέσβο

Τα δημοσιογραφικά μαντρόσκυλα

  ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΟΥ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ  

perikliskorovesis.jpg

γράφει ο  Περικλής Κοροβέσης

Υπάρχει αριστερή δημοσιογραφία; Και πώς ορίζεται; Και αν υποθέσουμε πως υπάρχει, τότε αναγκαστικά υπάρχει και μια δεξιά δημοσιογραφία. Ακολουθεί αναγκαστικά μια κεντρώα και έπονται οι διάφορες διαβαθμίσεις, κεντροαριστερά, κεντροδεξιά, ακροαριστερά ή ακροδεξιά κ.λπ., που μπορούν να υποδιαιρεθούν σε διάφορες μικρότερες κατηγορίες.

Κατά τη λαϊκή αντίληψη, αυτές οι κατηγορίες είναι υπαρκτές. Στην πραγματικότητα, αυτός είναι ένας μύθος που συμπληρώνει τις άλλες συγχύσεις που έχει στο μυαλό της η πλειονότητα αυτού του λαού. Συγχέει την πολιτική στήριξη που δίνει ένα έντυπο σε ένα κόμμα και δημιουργεί κατηγορίες δημοσιογραφίας που δεν υπάρχουν. Εχουμε δει έντυπα που ανάλογα με τα συμφέροντά τους, αλλάζουν πολιτικό προσανατολισμό.

Το συνηθέστερο, από το Κέντρο προς τη Δεξιά και σπανιότατα από το Κέντρο προς τα αριστερά. Αυτά πού θα τα εντάξουμε; Μόνο στον νερόμυλο της δημοσιογραφίας. Ο δημοσιογραφικός λόγος εντάσσεται στους μηχανισμούς της γλώσσας που έχει τους δικούς της νόμους τους οποίους επιβάλλει η ίδια στον εαυτό της και τους τηρεί με απόλυτη ευσέβεια και μέσα στη μεγαλύτερη δυνατή οικονομία. Είναι πρωτίστως γλωσσολογικό φαινόμενο. Τα υπόλοιπα έπονται.

Ο δημοσιογραφικός λόγος, μέρος του ευρύτερου δημόσιου λόγου, χωρίζεται σε δύο βασικές κατηγορίες, που είναι διαμετρικά αντίθετες και δεν έχουν σχέση με την πολιτική τους αναφορά. Η πρώτη κατηγορία είναι αυτή που αποκαλύπτει αυτό που είναι κρυμμένο.

Η δεύτερη είναι αυτή που συγκαλύπτει αυτό που επιδιώκει και το παρουσιάζει αντίστροφα. Στην πρώτη κατηγορία έχουμε τα αποκαλυπτικά ρεπορτάζ, τις έρευνες, τις αναλύσεις, τις κριτικές, τις οξυδερκείς παρατηρήσεις και τις πρωτότυπες σκέψεις μαζί με πολλά άλλα. Και η κριτική σκέψη αφορά κυρίως το κόμμα που υποστηρίζει. Με τα αντίθετα κόμματα έχουμε πολεμικές. Ενα καλό παράδειγμα είναι η στάση που κράτησε ο Γκόρκι τον πρώτο χρόνο της Ρωσικής Επανάστασης.

Να υπενθυμίσουμε λίγο τις απόψεις του που είναι ήδη γνωστές στους αναγνώστες της «Εφ.Συν.» (Θανάσης Γιαλκέτσης, 7-8/7/2018). Ιδού τι έγραφε: «Ο Λένιν και οι ένοπλοι σύντροφοί του επιτρέπουν κάθε τύπο εγκλήματος: σφαγές, καταστροφές, αυθαίρετες συλλήψεις, αισχρά, παράλογα και αιματηρά εγκλήματα. Τα λιντσαρίσματα έχουν αντικαταστήσει τη Δικαιοσύνη. Με το πρόσχημα ότι ανατρέπουν την εξουσία του Τσάρου, εδραιώνουν ένα δεσποτικό καθεστώς που δεν είναι καλύτερο από το τσαρικό, καταργώντας την ελευθερία της έκφρασης. Το δίδυμο Λένιν-Τρότσκι νομιμοποιεί τον δεσποτισμό της εξουσίας.

Η Οκτωβριανή Επανάσταση είναι μια επιστροφή στο παρελθόν επειδή από πολλές απόψεις συγγενεύει με το προηγούμενο τσαρικό καθεστώς». Τώρα, πώς ο Γκόρκι μεταλλάχτηκε σε μαντρόσκυλο του σταλινισμού είναι άλλο κεφάλαιο. Εν τούτοις η γνώση για να σωθεί η επανάσταση υπήρχε.

Αυτοί που πήραν μέρος στην επανάσταση, δίπλα στους μπολσεβίκους, αναρχικοί, αριστεροί σοσιαλδημοκράτες, τμήματα των μενσεβίκων και άλλοι, είχαν εντοπίσει ήδη από το 1918 πού πήγαινε η επανάσταση. Και αντί να εισακουστούν, διώχθηκαν απηνώς, τακτική που ενσωματώθηκε στη λειτουργία των Κ.Κ. ανά τον κόσμο αργότερα. Κύριος εχθρός του κάθε Κ.Κ. ήταν η αριστερή του πτέρυγα.

Η δεύτερη κατηγορία είναι η απόκρυψη του πραγματικού σκοπού, που δεν λέγεται ποτέ και στη θέση του παρουσιάζεται ένα υψηλό και ευγενικό ιδανικό, πολιτικό ή θρησκευτικό, το οποίο παίρνει τη θέση της υπέρτατης αξίας και δεν αμφισβητείται.

Η Ιερά Εξέταση δεν έλεγε ότι βασανίζει και σκοτώνει ανθρώπους, αλλά ότι εκφράζει τον γνήσιο χριστιανισμό. Ούτε ο Χίτλερ είχε πει λέξη για Νταχάου. Πάλευε για μια Ευρώπη ελεύθερη από τον καπιταλισμό και τον μπολσεβικισμό. Και το «Ισλαμικό κράτος» όσα έκανε ήταν θεάρεστα γιατί ήταν στην υπηρεσία του Αλλάχ. Σε μικρότερη κλίμακα έχουμε την προπαγάνδα και τη διαφήμιση που κινούνται στην ίδια λογική.

Και ενίοτε είναι το ίδιο επάγγελμα. Σήμερα στα καθ’ ημάς, τα έντυπα της Αριστεράς που στηρίζουν την κυβέρνηση με την πολιτική τους δημοσιογραφία, σε ποια κατηγορία ανήκουν; Αναμφισβήτητα στη διαφημιστική-προπαγανδιστική σχολή που δεν έχει καμία σχέση με την οπτική του Γκόρκι. Και έτσι χάνουν την αξιοπιστία τους μαζί με τους αναγνώστες τους και δυναμιτίζουν το έργο της κυβέρνησης που πάνω από όλα χρειάζεται συστηματική κριτική υποστήριξη.

Στην ουσία χρησιμοποιούν έναν «αυριανιστικό-σταλινικό» λόγο, που ένα καθαρό δείγμα είχαμε στην εφημερίδα μας με τις επιστολές των διευθυντών της «Αυγής» και του «Κόκκινου». Είχαν πάντα αυτόν τον λόγο τα έντυπα της Αριστεράς;

Να θυμηθούμε τη βραχύβια «Δημοκρατική Αλλαγή» (1964-1967). Ας θυμηθούμε μερικά ονόματα συνεργατών. Τώνια Μαρκετάκη, Βασίλης Ραφαηλίδης, Θεόδωρος Αγγελόπουλος, Βεατρίκη Σπηλιάδη, Φώντας Λάδης και φυσικά ο δικός μας Δημήτρης Γκιώνης. Και όλοι αυτοί στις καλλιτεχνικές σελίδες. Αυτοί παρήγαν έναν αποκαλυπτικό δημοσιογραφικό λόγο, που ευτυχώς είναι ακόμα και σήμερα προσιτός χάρη στο βιβλίο του Δημήτρη Γκιώνη «Ενας κι ένας... 46+1 άνθρωποι της τέχνης από κοντά» (Εκδόσεις Αγκυρα).

Περισσότερες από χίλιες συνεντεύξεις έχει πάρει ο Γκιώνης. Από αυτές διαλέγει 47 προσωπικότητες που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση του νεοελληνικού πολιτισμού τον περασμένο αιώνα. Μας τις κάνει οικείες και είναι σαν να συνομιλούμε εμείς μαζί τους. Μαθαίνουμε ακόμα και τα σεξουαλικά τους. Η Μελίνα δεν πλάγιασε με την Γκρέτα Γκάρμπο από ταμπού. Η δε Λιλή Ζωγράφου πλέκει έναν ύμνο του φαλλού που κανένας άνδρας δεν θα μπορούσε να σκεφτεί.

Ο Μίκης θεωρεί πως ο Αντρέας Παπανδρέου είχε πρότυπα τον Καντάφι και τον Σαντάμ. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης είχε ζητήσει να γίνει απλό μέλος του Πατριωτικού Μετώπου και με τη μεγάλη του οικογένεια να κάνει αντάρτικο στην Κρήτη εναντίον της χούντας. Και πολλά άλλα. Μικρολεπτομέρειες που γκρεμίζουν την απόσταση της προσωπικότητας από τον απλό άνθρωπο που έχει την τάση να τους μυθοποιεί. Παλιοσειρά Δημήτρη, σε ευχαριστούμε για τον κόπο σου και τη γνώση που μας έδωσες (δυστυχώς λόγω χώρου δεν μπορώ να επεκταθώ κι έτσι χάνονται ουσιαστικές πτυχές του βιβλίου).

______________
http://www.efsyn.gr/arthro/ta-dimosiografika-mantroskyla

Δύο εφημερίδες

ΑΠΟΨΕΙΣ       
εφημερίδες, Μνημόνιο, δημοσιογραφία

efimerida.jpg

EUROKINISSI/ΘΑΝΑΣΗΣ ΚΑΛΛΙΑΡΑΣ

04.09.2018, 

Συντάκτης:
Γιάννης Κωνσταντινίδης*

Κάθισε στο διπλανό τραπέζι του παραλιακού καφέ κρατώντας διπλωμένες στο χέρι του δύο εφημερίδες που δεν αγοράζουμε ποτέ «μαζί»: μία από αυτές με τον ξενικό τίτλο και τα ελαφρώς pop art γραφικά στο πρωτοσέλιδο και μία από αυτές που πρέπει να ξεδιπλώσεις για να χωρίσεις το κεντρικό ασπρόμαυρο από τα υπόλοιπα παλ αποχρώσεων φύλλα της.

Φυσικό ήταν η περίπτωσή του να μου κεντρίσει το επαγγελματικό ενδιαφέρον: ποιες να ήταν οι πολιτικές προτιμήσεις αυτού του αγνώστου και, ακόμα σημαντικότερο, πώς επηρεάζονταν οι προτιμήσεις του από τα κανάλια ενημέρωσης που ο άγνωστος είχε επιλέξει; Συνηθίζουμε να αποδίδουμε με ευκολία στα μέσα ενημέρωσης υπερφυσικές δυνάμεις πειθούς, παίρνοντας ως δεδομένο ότι ο καθένας μας επιλέγει μία και μόνο πηγή πληροφόρησης, η οποία μάλιστα προεπιλέγεται στη βάση του κριτηρίου της εγγύτητας των απόψεων που εκφράζονται με προϋπάρχουσες δικές μας πεποιθήσεις.

Ακόμα και οι νεότερες εκδόσεις των θεωριών επίδρασης των πηγών στις προτιμήσεις μας για την πολιτική, οι οποίες λαμβάνουν υπόψη τους την επέκταση της χρήσης των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, καταλήγουν στην άποψη ότι ο μέσος χρήστης παρακολουθεί τις αναρτήσεις και τα σχόλια συγκεκριμένων διαδικτυακών φίλων με τους οποίους μοιράζεται νοοτροπίες, εμπειρίες και τελικά και πολιτικές απόψεις. Ο άγνωστος διέψευδε τις βεβαιότητές μας για το μονοπώλιο που μας αρέσει να αυτο-επιβάλλουμε στην ενημέρωσή μας. Τον παρακολούθησα να ανοίγει με προσοχή την πρώτη εφημερίδα και να γυρίζει σχεδόν ευλαβικά και με σταθερό ρυθμό τα φύλλα της, δείχνοντας να μην αφήνει ασκανάριστο ούτε ένα μονόστηλο. Οταν έφτασε στο οπισθόφυλλο της μίας εφημερίδας, την άφησε και, μετά από ένα ολιγόλεπτο διάλειμμα, επανέλαβε την ιεροτελεστία της ανάγνωσης με τη δεύτερη.

«Κάνετε το ίδιο και με τα δελτία ειδήσεων των τηλεοπτικών καναλιών;» τον ρώτησα, όταν τελείωσε το σκανάρισμα των κειμένων και της δεύτερης εφημερίδας. «Αν δεν το έκανα, θα πίστευα είτε ότι η Ελλάδα βγήκε από τα μνημόνια, είτε ότι η Ελλάδα είναι Βενεζουέλα» μου απάντησε. Θυμήθηκα αυτομάτως τις αντι-δεξιές και τις αντι-ΣΥΡΙΖΑ «παρέες του καλοκαιριού» που αναπαρήγαν στα βραδινά τραπέζια τους στείρους δημοσιογραφικούς σχολιασμούς της πρωινής ζώνης, πριν καταλήξουν στη διαπίστωση ότι το τηλεοπτικό κανάλι που διατυπώνει τα ακριβώς αντίστροφα σχόλια για τον πολιτικό τους αγαπημένο -και το οποίο φυσικά δεν παρακολουθούν- κατρακυλά στον κατήφορο της αισχρής προπαγάνδας. Εγκλωβισμένοι στα όρια της ενημέρωσης που θέτει η μιντιακή αυθεντία την οποία επιλέξαμε, οι περισσότεροι από εμάς πιστεύουμε ότι δεν υπάρχει κόσμος έξω από το ετοιμοπόλεμο και οχυρωμένο κάστρο του αγαπημένου μας ειδησεογραφικού επιτελείου.

Ο άγνωστος είχε επιλέξει να αποφύγει τους τυφλωμένους αυτούς κόσμους της ενημέρωσης επισκεπτόμενος και τους δύο. Θέλει γερό στομάχι για να διαβάζει κανείς τη μεροληψία επί δύο και να αγωνίζεται να διακρίνει την αντικειμενική πραγματικότητα, γυμνή από εικασίες και πλαισιώσεις της αλήθειας. Ο άγνωστος είχε βέβαια πιο αυξημένες πιθανότητες να το πετύχει σε σύγκριση με έναν αποκλειστικό αναγνώστη της μίας ή της άλλης εφημερίδας.

Και μάλλον άξιζε να το κάνει, αδιαφορώντας για τα στερεοτυπικά σχόλια των γύρω του που θα τον κατέτασσαν στους μεν ή στους δε βλέποντάς τον να διαβάζει πρώτα τη μία και μετά την άλλη εφημερίδα. Μικρό το κόστος για το πιθανό -έστω- κέρδος της αδιαμεσολάβητης αλήθειας.

* επίκουρος καθηγητής Πανεπιστημίου Μακεδονίας και επιστημονικού διευθυντή της Prorata

http://www.efsyn.gr/arthro/dyo-efimerides

Έντυπη έκδοση
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Πώς καταγράφουν τα ευρωπαϊκά ΜΜΕ την επίσημη έξοδο από τα μνημόνια
«Τελείωσε το μνημόνιο, οι Έλληνες όμως δεν πανηγυρίζουν»